سیمای صالحان در قرآن صفحه 126

گفت وگوی او با خدا نیز از این امر حکایت دارد:

نوح گفت: «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز دعوت کردم و دعوت من جز بر گریزشان نیفزود... سپس آنها را با صدای بلند دعوت کردم، آن گاه آشکارا آنها را دعوت کردم و در خلوت و پوشیده نیز به ایشان گفتم و گفتم که از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او بسیار آمرزنده است.(1)

در تفسیر نمونه دراین باره آمده است:

او گاه به سراغ مردم در خانه هایشان می رفت و یا در کوچه و بازار به طور خصوصی و با حوصله و لحن محبت آمیزی تبلیغ می کرد و گاه در مجالس عمومی که به منظور جشن یا عزا تشکیل شده بود می آمد و با صدای بلند و آشکار، فرمان خدا را بر آنها می خواند، اما همیشه با عکس العمل نامطلوب و توهین و استهزا و گاه ضرب و جرح روبه رو می شد. با این حال، هرگز از کار خود دست برنداشت.(2)

نوح افزون بر استقامت در امر خدا، ویژگی های دیگری هم دارد که برای مبلغان مفید و درس آموز است، از جمله:

یک _ نُصح

یک _ نُصح

نصح که همان خیرخواهی و دل سوزی است، در دعوت همه پیامبران بوده است و نوح نیز بر آن بسیار تأکید داشت، چنان که در سخنانش نیز به آن اشاره کرده است: «وَأنْصَحُ لکم؛ به شما نصیحت می کنم.» (اعراف: 62)، «وَ لا یَنْفَعُکُمْ نُصْحی؛ اندرز من شما را سودی نمی بخشد.» (هود: 34)

دو _ درخواست نکردن مزد

دو _ درخواست نکردن مزد

وی بارها به قوم خود فرمود: «فَما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ؛ من مزدی از شما نمی خواهم.»