سیمای صالحان در قرآن صفحه 21

درون، با حضور قلب و در کمال ادب بندگی، خدایشان را می خوانند(1) و مهم ترین و ارزنده ترین خواسته هایشان را با او در میان می گذارند. آنان هرگز از نیازخواهی در درگاه او دلتنگ نمی شوند؛ زیرا می دانند خودِ این هم نشینی و هم سخنی، پسندیده و متعالی است و همین که بنده از سر سوز خدایش را می خواند، همان پذیرش حق است. به گفته مولانا:

هم دعا از تو، اجابت هم ز تو

ایمنی از تو، مهابت هم ز تو(2)

هم دعا از من روان کردی چو آب

هم ثباتش بخش و دارش مستجاب

هم تو بودی اول آرنده دعا

هم تو باش آخر اجابت را رجا(3)

مولانا داستان عابدی را نقل می کند که پیوسته دعا می کرد و پاسخ نمی گرفت؛ شیطان با وسوسه های خود به او القا کرد که دلیل برآورده نشدن دعایش، خشم خدا از اوست و وی را از دعا کردن دلسرد کرد. شبی در خواب به آن عابد گفته شد: همین ذوق تو در دعا و لذتی که می بری و انسی که با خدا داری، دلیل بر این است که لبیّکی از سوی حق در کار است، در غیر این صورت، تو اشتیاق دعا کردن نداشتی.

گفت آن الله تو لبیک ماست

و آن نیاز و درد و سوزت پیک ماست

1- «اَدْعُوا رَبّکُم تَضرُّعا و خُفیَهً؛ پروردگار خود را به زاری و نهانی بخوانید». اعراف: 55
2- مثنوی معنوی، دفتر دوم، بیت 692.
3- مثنوی معنوی، دفتر پنجم، ابیات 4162 و 4163.