مشک فشان: اشعار آیات و علمای حوزه علمیه در مدح و منقبت حضرت فاطمه معصومه علیهم السلام صفحه 26

گنج پر بها

آیه الله علی صافی گلپایگانی

گر قم به نور دانش و بینش منوّر است این از طفیل دختر موسی بن جعفر است

گر از بهشت باز دری هست سوی قم گر ساحتش چو باغ جنان روح پرور است

گر گشته عشّ آل محمد زمین قم ور مایه امید جهانی سراسر است

گر آخر الزمان بود اینجا پناهگاه هر کس بدان پناه برد ایمن از شر است

از احترام اوست که قم دارد این مقام نامش زفیض اوست که سر فصل دفتر است

این منزلت ز حضرت معصومه یافته نوری که ساطع است از این مهر انور است

نور نبوت است و ولایت که این چنین از قم به آسمان و زمین نور گستر است

او کیست فاطمه، گلِ گلزار فاطمه مانند نامش از همه رِجسی مطهّر است

او بهر اهل بیت بود مایه شرف او بضعه پیمبر و ساقی کوثر است

آن را که مام فاطمه باشد، پدر علی بی شبهه مستحق همین گونه دختر است

جا دارد افتخار کند قم به عالمی زین گنج پر بها که در این خاک اندر است

این گنج کیست؟ آنکه منزّه ز هر بدی این گنج کیست؟ فیض خداوند اکبر است

این است آن که درد خلایق کند دوا پشت و پناه مردم محروم و مضطر است

هر کس که هست مرد و زن از پیر تا جوان محتاج لطف اوست چه کهتر چه مهتر است

امروز هست بقعه او مأمن و پناه با اذن حق شفیعه فردای محشر است

دست نیاز جمله، سوی آستان اوست چشم امید هر که ببینی به این در است

بس سال هاست عاکف این آستانه ام از نور عشق او دل و جانم منوّر است

این نور را مده «علی» از دست چون که آن از هر چه زاد و توشه بیاریم بهتر است

حاجت از او بخواه که با قدرت خدا بهرش روا نمودن حاجت میسّر است