مشک فشان: اشعار آیات و علمای حوزه علمیه در مدح و منقبت حضرت فاطمه معصومه علیهم السلام صفحه 6

آستانه فیض

ملا عبدالرزاق فیاض لاهیجی

به خانه ای که تو کردی دمی درو مسکن نرفت تا ابدش آفتاب از روزن

زرشک آینه سوزم از آن که می دانم که عکس روی تو گاهی درو کند مسکن

ز شمع روی تو هر خانه ای که نور گرفت دوید پرتو خور همچو دود از روزن

برای طینت حسن تو دست طبع بسی ببیخت ریزه خورشید را به پرویزن

چو هر کجا که کمندیست از بلا و ستم ز نارسایی بختم مراست در گردن

کمند زلف تو کو دام محنتست و بلا ندانم از چه سبب نیست هم به گردن من

مراست غمکده سینه دایما تاریک اگر چه دارد از امداد چاک صد روزن

ز ضعف قوت رحلت نماند ورنه مرا نفس برون شده بودی هزار بار از تن

امید جغد چنانم نشسته در پس مرگ که هست گویی میراثخوار کلبه من

فلک ز کینه گذشت و زمانه مهر گزید تو همچنان به جفا ایستاده عهد شکن

مرا ز گردش چشم تو حال گردانست چرا کنم گله از گردش سپهر کهن

ملالتم ز غم از حد گذشت و می ترسم که تیره گرددم آیینه دل روشن

نه همدمی نه رفیقی که ار لطافت مهر تواند از دل زارم زدود گرد محن

ز آشنایی بیگانگان ملول شدم خوشا فراغت بیگانگی و کنج حزن

بدان سرم که نشیمن کنم به بزمگهی که وارهم به پناهش ز دهر جادو فن