ابوطالب علیه السلام اسوه مقاومت و ایمان صفحه 24

1- 1 . بحار الانوار، ج 35 ص 85.

2- 2 . تاریخ طبری، ج 1، ص 519: «و اللّه لاخرجن به معی، و لایفارقنی وافارقه ا بداً». السیره النبویه، ج1 ص 116 _ 118؛ سبل الهدی و الرشاد، ج 2 ص 140؛ السیره النبویه، ج1 ، ص 81. و دلایل النبوه، ج 2 ص 27.

3- 3 . تاریخ طبری ، ج 1 ، ص 519 : «فخرج به عمه سریعاً حتی اقدمه مکه». دلایل النبوه، ج 2، ص29.

زمان امری حیاتی محسوب می شد، به سر برسانَد، جز برای حفظ جان پیام آور الهی نبوده است؛ زیرا بعد از مطّلع شدن راهب و همسفران وی، هستیِ عزیزش را درخطر می دید؛ از این رو شتابناک به مکه بازگشت تا در حفظ جان محمد صلی الله علیه و آله کوچک ترین کوتاهی از خود نشان نداده باشد. طبیعی است که این کار، خود نهایت ایثار، صداقت و پایمردی او را به رسول اسلام صلی الله علیه و آله می رساند.

با توجه به اطلاعات راهبان و بزرگان اهل کتاب به ویژه یهودیان از نشانه های نبوت، حراست از جان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله قبل از بعثت، بسیار جدی و غیر قابل انکار بوده است و این مسأله وظیفه ابوطالب را سخت سنگین و دشوار می ساخت. چنان که «بحیرا» دانشمند مسیحی پس از مشاهده علامت های رسالت به خصوص با دیدن «مُهر نبوت» بر کتف حضرت، اشک از چشمانش جاری شد و به ابوطالب گفت: «ای مرد! در بازگرداندن این بچه به زادگاهش شتاب کن؛ زیرا اگر می دانستی در این سرزمین چه اندازه دشمن دارد، او را با خود نمی آوردی...»(1).

2 _ 2 . مشاور فرهیخته

2 _ 2 . مشاور فرهیخته

ابوطالب علیه السلام تنها حفظ جان پیامبر صلی الله علیه و آله را بر عهده نداشت، بلکه گسترش آرمان های او نیز یکی از مهم ترین دغدغه های ابوطالب علیه السلام بود؛ زیرا شیخ مکه جاودانگی و عزت محمد را در سایه فراگیریِ دین و رسالت او می دانست و به خوبی دریافته بود که اگر جان برادرزاده اش مورد تهدید خطرها و کینه های سران اهل کتاب و قریشِ