به خاطر عبادت فراوانی که انجام می داد، عبد صالح خوانده می شد و در عراق به باب الحوائج معروف بود؛ چرا که حاجات کسانی که به خدا توسل می جستند به برکت وجود او برآورده می شد، کرامت های حضرت عقل ها را به حیرت وا می دارد و هر انسانی تصدیق می کند که در پیشگاه خداوند دارای مقام و منزلتی استوار و ابدی است(1).
دلیل تألیف کتاب
حقیقتی که گریزی از آن نیست این است که برای تألیف این اثر حکایتی است که در این جا به عنوان یک سند ماندگار تاریخی ذکر می کنم؛ زیرا _ علاوه بر دلیلی که برای تألیف اثر حاضر قبلاً در آغاز فصل گفته شد _ این حکایت عامل اصلی در پیدایش این اثر است.
وطن اصلی خودم، نجف اشرف را در سال 1391 هجری به دلایل سیاسی _ که بعد از چاپ و نشر کتابم «بطل فخّ» بر من پیش آمد _ ترک گفتم و در تهران اقامت گزیدم.
شعر:(2)
«می گویم هرگاه در شهری زمانی بر من گذشت، آن شهر برایم وطنی گردید که به زودی مرا واله و حیران ساخت».
«پس آن شهر مرا خشنود نساخت و من به وطن بودن آن، رضایت ندادم، زیرا روزگار برای ما وطن نیافریده است».
1- 1. «مطالب السؤول» ج 2، ص 61؛ «الصراط السوی» ص 388.