اسوه مرجعیت : ویژه نامه آیت الله العظمی بروجردی صفحه 35

خاک افتادن در برابر غیر خدا، امری موهِن و خارج کننده انسان از حصار حصنی «لااله الاّاللّه» است. آیت الله بروجردی برای دور نگه داشتن ساحت جامعه اسلامی از لوث خرافه و اعمال منافی با یکتاپرستی تلاش می کرد. وی بر آن بود که پیرایه ها را از مذهب شیعه بزداید تا فروغی دیگر یابد. در زمان آیت الله بروجردی کم و بیش این فکر حاکمیت داشت و در بین مردم جای پا باز کرده بود. ازاین رو، آیت الله بروجردی وظیفه خود می دانست که بساط این طرز تفکر را برچیند و به حاکمیت متعصبانه و جاهلانه آن پایان بدهد.

روزی هنگام ورود به حرم حضرت رضا علیه السلام یک طلبه به عنوان احترام به حضرت رضا علیه السلام به سجده افتاد. آیت الله بروجردی با دیدن این صحنه به شدت ناراحت شد و عصای خود را بر پشت آن طلبه زد و گفت: «این چه کاری است که می کنی؟ با این عملت، دو گناه مرتکب شده ای: یک، سجده برای غیر خدا؛ ب، تو طلبه هستی و چنین کاری را انجام می دهی و این سبب می شود که دیگران هم از تو پیروی کنند».

روزی ایشان می خواستند از در منزل بیرون آیند که یکی از زوّار برای اظهار ادب، خود را به پای ایشان انداخت. آیت الله بروجردی که این کار را حرام می دانست، عصبانی شد و عصایش را به پشت آن مرد زد. در همین حال فریاد می زد: «این عمل شرک است؛ حرام است».(1)

18. هوشیاری در صدور حکم شرعی

18. هوشیاری در صدور حکم شرعی

«آیت الله بروجردی در صدور حکم شرعی همه سونگر بود. اطراف و ابعاد مسائل را دقیق می سنجید. عقل، چراغ راهش بود و مانند دیده بانی هوشیار، مراقب بود که از شخصیت، موقعیت، دانش و فتوایش سوءاستفاده نشود. شاه بر آن بود که با دختری