آیه ای از اخلاص: شهید آیت اللّه حاج علی قدوسی (ره) صفحه 80

ص:88

انفجار، فریاد رستگاری بود که از گلدسته های شهادت برخاست و شهید قدوسی را به مهمانی فاطمه علیهاالسلام برد تا در پیوند با اقیانوس جاوید و بی کران هستی، روحش را به دست امام علی علیه السلام از کوثر کمال سیراب سازد.

روح فرازمند او در جایگاهی بالاتر از اندیشه پر می زد وسعت قلبش و ژرفای اندیشه اش او را از هرگونه تعلق جزئی بریده و جامه تقوا و پرهیز را بر قامت دل او پوشانده بود. او زنجیر وابستگی های بی معنا را با لبه تیز اراده برید و راهی در پیش گرفت که به هستی بی کران و مطلق منتهی می شد و پروانه وار گرد وجود شمع جانان می سوخت.

شهادت پاداش خدمت

1. شب های سرد و سیاه عصر طاغوت را، اگر ستارگانی فروزان بودند، تو یکی از آنان بودی. کویرهای خشک پیش از انقلاب را، اگر چشمه سارانی سیراب کننده عطش ها بود، تو یکی از آن چشمه ها بودی، تو پناهگاه شورآفرینانی بودی که با شعور پیوند داشتند.

تکیه گاه رزمندگانی بودی که با راز شب آشنا بودند.

الهام بخش نهال های نو رسی بودی که به خودسازی می اندیشیدند.

معلم وارسته کسانی بودی که اخلاق را می طلبیدند.

در کنار جهاد، به اجتهاد می اندیشیدی و در برابر شتاب درسی به عمق تحصیل تأکید داشتی.

در کنار سلاح، عرفان را ضروری می دانستی و همراه قاطعیت، گذشت داشتی و عزت نفس را همراه با تواضع و خاکساری تعلیم می دادی. یگانه بودی، ای مرد! ای شهید صداقت!... .