شهید مصطفی خمینی در نگاه تاریخ صفحه 135

ص:137

2. اشعار

2. اشعار

مرغی به تنگنای قفس بود پای بست

دست قضا به لطف، قفس را بر او شکست

بگشاد بال صدق و صفا در صفای قدس

جولان کنان به کُنگر قصر بقا نشست

نادان که جز مضیق قفس جا ندیده بود

در ماتمش به ناخن اندوه، چهره خست

دانا که داشت آگهی از فُسحَتِ چمن

شکر خدای گفت که مرغ از قفس برست

مرغ است جان پاک و قفس این طلسم خاک

این مرغ، بس بلند و قفس، نیک تنگ و پست

مرغ تو گرنه بسته پر است، این قفس چرا

بر خویشتن نمی شکنی ای قفس پرست؟!

جامی، شکستن قفس آسان بود تو را

گر جلوه گاه مرغ ببینی، چنانکه هست(1)