سیره علمی و عملی علامه سید محمدحسین طباطبایی رحمه الله صفحه 97

ص:107

بودند. روزی در همین حجره مدرسه قوام به من فرمودند: برویم داخل حیاط! در خدمت ایشان رفتیم داخل حیاط. آنجا ایشان دو تا از سیاه مشق های خود را به من نشان دادند و از مقایسه تعداد رعشه های موجود در آن، سیاه مشقی را که در تابستان نوشته بودند، از سیاه مشقی که در زمستان نوشته بودند، تمیز دادند.(1)

شعر

اشاره

شعر

مهندس عبدالباقی طباطبایی می گوید:

پدر، غزلیات و اشعار جالبی داشت که یک روز تمام آنها را جمع کرد و آتش زد. هیچ­کس نفهمید چرا (شاید برای پرهیز از شهرت طلبی بوده است) فقط اشعار خودش نبود؛ بحث های پرشور تجزیه و تحلیل اشعار حافظ هم بود که همه را یکجا آتش زد. از ایشان فعلاً ده، دوازده شعر باقی مانده که آنها را هم، چون نوشته و به دست دوستان داده بود، سالم مانده اند.(2)

استاد جعفر سبحانی نیز در این باره می گوید:

او (علامه) در سرودن اشعار عرفانی ید طولایی داشت. لطیف ترین معانی عرفانی را در نغزترین جمله ها و قالب های شعری می ریخت و ما در میان همه آثار ادبی که متأسفانه در میان دوستان به صورت پراکنده موجود است، قطعه شعری را که در سال 1330 شمسی در دهکده زان،(3) زیر درخت ورس(4) به پارسی سره سروده اند، یادآور می شویم:

گذر ز دانه و دام جهان و خویش مباز

که مرغ با پر آزاد می کند پرواز

به کوهپایه «زان» بامداد با یاران

که دور باد دل پاکشان ز سوز و گداز

1- مجله حوزه، بهمن و اسفند 1367، ش 30، ص 37؛ جرعه های جان بخش، صص 219 و 220.
2- جرعه های جان بخش، ص 371.
3- قریه ای در اطراف قم است.
4- نوعی درخت با شاخه ها و بوته های بلند.