شهیدان محراب : ویژه نامه شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، صدوقی و اشرفی اصفهانی صفحه 125

ص:127

مادرشان را ناراحت نکنند؛ زیرا برای همسرش احترام ویژه ای قائل بود. ایشان هیچ گاه سرزده به اتاق فرزندانش وارد نمی شد، بلکه ابتدا در می زد و آنان را صدا می کرد.

یکی از دختران آن سالک پرهیزکار می گوید:

وقتی می خواست ما را برای نماز صبح از خواب بیدار کند، ابتدا در می زد. چون من خیلی زود بیدار می شدم، با این عنوان زیبا [مرا] صدا می زد: «خانم بهشتی، خانم بهشتی، وقت نماز است، پا شو!»(1)

فرزند شهید درباره نقش پررنگ و اثرگذار پدرش در منزل می گوید:

... در ایام مریضی مادرم، از بچه ها نگه داری می کردند. فراموش نمی کنم که حتی از نظافت بچه ها ابایی نداشتند یا حتی خودشان خانه را جارو می کردند. او مانند جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. آن هنگام که در خانه بود، غم خوار اهل خانه بود.(2)

ساده زیستی

ساده زیستی

شهید دستغیب، در خانه ای کوچک و ساده می زیست. او از هرگونه تجمل دوری می کرد. فرش خانه اش بسیار ساده بود. خوراکش نیز کمتر از یک نان بود که آن را با پیاز و نمک و گاه اندکی پنیر می خورد و از خوردن گوشت پرهیز داشت. همین ریاضت های شرعی پیوسته، او را ضعیف و رنجور ساخته بود.(3)

او بر این باور بود که سطح زندگی اش باید از همه مردم پایین تر باشد تا مردم به روحانیت شیعه بدبین نشوند، چنان که وقتی یکی از دخترانش از ایشان پولی برای خرید لباس خواست، فرمود: «وصله لباست کو؟» و

1- مجله زن روز، ش 895؛ گلشن ابرار، ج 2، ص 878.
2- نفس مطمئنه، ص 8.
3- گلشن ابرار، ج 2، ص 878.