شهیدان محراب : ویژه نامه شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، صدوقی و اشرفی اصفهانی صفحه 131

ص:133

خوب است؟! هیچ ناراحت نباش! خودم وجه بیمارستان و عمل جراحی فرزندت را به عهده می گیرم.» من از اینکه آقا بی مقدمه این گونه با سید روستایی سخن گفت، یکه خوردم و برایم خاطره ای شد».(1)

نامه بی نام و نشان

نامه بی نام و نشان

ثقه الاسلام شیخ علی شهابی، از شاگردان شهید می گوید:

«در حوزه شیراز مشغول درس خواندن بودم و اندیشه ازدواج در سر داشتم، اما از نظر اقتصادی دچار مشکل بودم. آیت الله دستغیب نیز مرا نمی شناخت، تا از ایشان استمداد کنم. با خود اندیشیدم که نامه ای بی نام و نشان خدمت آقا بنویسم و درد دل خود را با ایشان در میان بگذارم. این کار را کردم، ولی نگران بودم که چه می شود. آیا وقتی به مدرسه تشریف آورند، در جمع طلاب اظهار می کنند [که ]چه کسی نامه را نوشته است؟ در این فکر بودم که بعد از چند روز، آقا به مدرسه آمدند و با طلاب احوال پرسی و [از آنها] دل جویی کردند. هنگام رفتن، رو به من کرد و گفت: آقای فلانی! حاجتتان برآورده است، بعدا به منزل ما بیایید. بنده مبهوت شده بودم که چه طور فهمیده است [نویسنده آن نامه من هستم]، درحالی که نامه من، اسم و امضایی نداشته و کسی نیز در این مورد خبری نداشته است؟!

در اینکه اولیای خدا، یعنی ائمه اطهار علیهم السلام از درون آدمی آگاهند، شکی نداشتم. با این حال، [از این] مبهوت مانده بودم که [چگونه ]آقا بدون اینکه از بنده بپرسد، چنین بی پرده با بنده صحبت