شهیدان محراب : ویژه نامه شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، صدوقی و اشرفی اصفهانی صفحه 15

ص:17

درختان گریه می کند و می گوید: «خدایا من آمدم، اگر تو به من جواب ندهی و رهایم سازی، کیست که مرا دریابد!» اینها را می گفت و اشک می ریخت.(1)

عشق به ائمه اطهار علیهم السلام

عشق به ائمه اطهار علیهم السلام

مخلصان درگاه خداوند، از جمله شهید محراب، شیفته ائمه اطهار علیهم السلام بودند. شهید مدنی در این باره گفته است:

وقتی به مشهد آمدم، حاجتی داشتم و آن را به امام رضا علیه السلام عرض کردم، اما تا دوازده روز اثری ندیدم. روز دوازدهم به امام عرض کردم: ای امام! من از افرادی نیستم که زود دست بردارم، تا وقتی حاجتم را برآورده نکنی، از درِ خانه ات نمی روم. فردای آن روز، در مسجد نماز می خواندم. پس از نماز، مردی که با امام علیه السلام ارتباط قلبی داشت، دستش را روی شانه من گذاشت و فرمود: «سید، حاجتت برآورده شد!» و همین طور نیز شد و به آنچه می خواستم رسیدم.(2)

این عاشق دل سوخته، در نجف اشرف هم که بود، سالی چند بار پیاده به کربلا می رفت و در این سفرها قافله سالار بود. او در بین راه با ابراز احساسات پاک به اهل بیت علیهم السلام، دوستانش را منقلب می کرد. در ایام محرم نیز پیشاپیش دسته های سینه زنی به راه می افتاد و به سر و سینه خویش می زد و به محض شنیدن نام امام حسین علیه السلام چهره مبارکش از اشک خیس می شد. همچنین، در ایام شهادت دیگر امامان، در خانه اش مجالس تعزیه بر پا می کرد.

آری، این بزرگان دریافته بودند که عشق به ائمه علیهم السلام عشق به خدا و عشق به خدا؛ رستگاری و دوری از این خاندان، دوری از ویژگی های