شهیدان محراب : ویژه نامه شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، صدوقی و اشرفی اصفهانی صفحه 245

ص:247

ولی شهید اشرفی گفت: «من بیش از چند روز دیگر زنده نیستم و همین منزل خوب و مناسب است».(1)

با اینکه ده سال از سکونت در خانه اش می گذشت و خانه به تعمیر نیاز داشت، می گفت: «اگر راست می گویید، بروید خانه فقرا را تعمیر کنید. برای من همین بس است. درحالی که بسیاری از مردم، در زیر چادرها (در زمان جنگ) آواره هستند و امام و رهبرم در جماران روی موکت زندگی می کند، من چگونه اجازه چنین کاری را به خود بدهم».(2)

در زمان جنگ نیز چون دیگر مردم از کالاهای اساسی به صورت جیره بندی و کوپنی استفاده می کرد و گاه می شد که در آن سرمای زمستان، نفت هم نداشت. در اوایل کار امامت جمعه، برای رفت و آمد تاکسی سوار می شد.(3) به ساده ترین غذا قناعت و شب مقداری نان و پنیر یا شیر میل می کرد.

عبادت و تلاوت قرآن

عبادت و تلاوت قرآن

شهید اشرفی از ابتدای ورود به حوزه علمیه، در راه تهذیب و تزکیه نفس خود می کوشید. بالاترین لذت در نزد او، مناجات با آفریدگار هستی بود و هیچ گاه از عبادت و شب زنده داری خسته نمی شد.

ایشان افزون بر پای بندی به ادای نماز در اول وقت، بر ادای نوافل و خواندن دعاهای مستحبی مقید بود، چنان که از همان زمان که طلبه ای جوان بود، تا آخرین شب زندگی، نماز شب را ترک نکرد. هنگامی که در قم بود، یک ساعت مانده به اذان صبح، به حرم حضرت معصومه علیهاالسلام

1- یاران امام به روایت اسناد ساواک، ویژه آیت الله اشرفی اصفهانی، ص 19.؛ روزنامه جمهوری اسلامی، ش 1558، 23 مهر 1363.
2- مجله پیام انقلاب، ش 70، آبان 1361.
3- محراب خونین باختران، صص 56 _ 61.