شهیدان محراب : ویژه نامه شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، صدوقی و اشرفی اصفهانی صفحه 96

ص:98

سال 1314ه. ش راهی نجف اشرف شد.(1) خود در این باره می گوید:

در زمان رضاخان قلدر ملعون، ما را چند بار زندانی کردند. بعد فشار آوردند که اصلاً باید از جرگه روحانیت بیرون بروی. بیست وچهار ساعت مهلت دادند که بنده اصلاً خلع لباس کنم و مسجد و منبری نباشم. به ناچار فرار کردم و به نجف اشرف رفتم. این هم به خواست خدا، وسیله خیری شد برای استفاده از محضر بزرگان.(2)

آیت الله دستغیب در زمان اقامت در نجف اشرف، از محضر فرزانگانی چون حاج سید محمدکاظم شیرازی، حاج سید ابوالحسن موسوی اصفهانی و حاج سید میرزا آقا اصطهباناتی بهره برد.(3)

این جوان شایسته، با عنایت خداوند و کوشش خستگی ناپذیر خود، توانست به مراتب بالای علمی دست یابد و بر کرسی تدریس تکیه زند.(4) وی از آن پس در مدرسه، مسجد و حسینیه ها، بر تبیین آموزه های اسلام همت گماشت و شمار زیادی از تشنگان معرفت را از سرچشمه زلال دانش خویش سیراب ساخت. با این حال، روح جست وجوگر وی، به درس و بحث مرسوم در حوزه نجف قانع نشد. ازاین رو، در پی صاحب دلی بود تا راه رسیدن به معرفت و کمال را از او بیاموزد که این توفیق الهی نصیب او شد و به محضر پربرکت استاد اخلاق حوزه نجف و عارف نامی، میرزا محمد علی قاضی تبریزی رحمه الله راه یافت و در مکتب عرفانی او رشد کرد. عبدالحسین، پس از درگذشت استاد قاضی، به شیراز

1- مجله پیام انقلاب، ش 99، صص 16 _ 54.
2- نفس مطمئنه، ص 5.
3- مجله اعتصام، ش 8، ص 66 ؛ روزنامه جمهوری اسلامی، 20/9/1369، ص 2.
4- شهید دستغیب، هنگام بازگشت به شیراز، تدریس خود را در حوزه علمیه این شهر آغاز کرد.