زندگی و اندیشه های میرزامحمدحسین نائینی صفحه 54

ص:62

تقوا

تقوا

در فرهنگ اسلامی، تقوا و بی علاقگی به دنیا، جایگاهی ویژه دارد و سلاحی است که انسان را از گرداب ها و دام های فریبنده شیطانی می رهاند و زیبندگی خاصی به او می بخشد. نائینی از فرزانگانی بود که در زندگی پربار خویش، پروای الهی با زندگی اش درآمیخته بود و دنیا با همه جلوه های فریبنده اش هیچ گاه نتوانست او را فریفته خود سازد.

ایشان در نجف اشرف، خانه شخصی نداشت، در حالی که توان مالی داشت و می توانست بخشی از املاک خود در نائین را بفروشد و خانه شخصی تهیه کند.

مرحوم آقابزرگ تهرانی درباره تقوا و دنیاگریزی وی می فرماید:

او مردی با ورع، تقواپیشه، اصلاح طلب [و] بی اعتنا به زخارف دنیا بود و ریاست و مقام دنیا نتوانست او را فریفته خود سازد.(1)

اهمیت دادن به نماز

اهمیت دادن به نماز

انتظار کشیدن برای نماز و بی قراری از خوف خدا از، برجسته ترین ویژگی های بندگان مخلص خداست. مرحوم نائینی که از چشمه زلال معرفت سیراب شده بود، برای نماز احترام ویژه ای قائل بود و پیش از اذان به پیشواز نماز می رفت و در نماز از ترس خدا و عذاب الهی، اشک بر گونه هایش جاری می شد. آیت الله حسینی همدانی در این باره می فرماید:

وی بنا داشت برای فریضه ظهر و عصر، حدود یک ربع ساعت به اذان مانده، بر روی سجاده بنشیند و حالت انتظار داشته باشد تا اذان بگویند و ایشان مشغول نماز شود.(2)