زندگی و اندیشه های میرزامحمدحسین نائینی صفحه 56

ص:64

معنوی یافت و به پشتوانه آن، از آزمون های دشوار زندگی سربلند بیرون آمد. سیدمحمدهادی میلانی، از شاگردان برجسته ایشان، نقل می کند که استادش، آیت الله نائینی می فرمود: «نماز شب را شرط اجتهاد نمی دانم، ولی بدون دخالت هم نمی دانم».(1)

احترام به قرآن

احترام به قرآن

حاج شیخ مهدی غروی نائینی، فرزند ایشان، در مصاحبه ای درباره احترام آن مرد وارسته به قرآن، چنین می گوید:

آن بزرگوار، وقتی برای ملاقات علما، روحانیان و مردم به بیرون تشریف می بردند و در ضمن، کسی از ایشان تقاضای استخاره می کرد، قرآن شریف را می آوردیم، ایشان به احترام قرآن به پا می خاست و همه افراد جلسه نیز برمی خاستند و ایستاده می ماندند تا استخاره تمام می شد و قرآن شریف را از آنجا می بردیم. این حرکت چنان باشکوه و عظمت بود که انسان، ناچیزی و کوچکی همگان را در برابر قرآن و عظمت قرآن می دید. البته ایشان همین حرکت را در خلوت هم انجام می داد و در برابر عظمت قرآن به خضوع می ایستاد.

زیارت پیشوایان دین

زیارت پیشوایان دین

عالمان عارف به مقام ائمه علیهم السلام، هیچ گاه از ارتباط با این سرچشمه های حکمت و دانش غافل نیستند و صبح و شام نیز در هر حالی که باشند، در زمینه های علمی و معنوی به آنان توسل می جویند. نائینی نیز شیفته مقام ولایت بود و در طول عمر پربرکتش همواره به آستان ائمه علیهم السلام ادای احترام می کرد.

او سحرگاهان، پیش از آنکه درب حرم سامرا به روی زائران گشوده شود، به شوق زیارت، پشت در حرم به انتظار می نشست و در دوران اقامتش در سامرا،