زندگی و اندیشه های میرزامحمدحسین نائینی صفحه 57

ص:65

هر از چند گاهی برای آستان بوسی مرقد مطهر پیشوای پرهیزکاران، علی علیه السلام، به نجف اشرف مشرف می شد.(1)

فرزند ایشان می گوید:

آن بزرگوار، همه ساله، روزهای زیارت های مخصوص حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به کربلای معلی مشرف می شد. در ماه ذیحجه برای زیارت عرفه، در ماه محرم برای زیارت عاشورا، در ماه صفر برای زیارت اربعین و اول رجب و نیمه شعبان؛ در این پنج سفر، پنج روز تا یک هفته، در کربلای معلی اقامت می گزید.

احترام به ماه رمضان

احترام به ماه رمضان

آن مرحوم، ماه مبارک رمضان را بسیار محترم می دانست و می کوشید در این ماه به نیازمندان بیشتر رسیدگی شود. ازاین رو، هر سال در ماه مبارک رمضان میان آنها برنج تقسیم می کرد.(2)

احترام به شاگردان

احترام به شاگردان

عالمان بزرگ، شاگردان خود را امانت الهی می دانستند و مانند پدری مهربان با آنها رفتار می کردند و آنان را گرامی می داشتند. مرحوم نائینی نیز به شاگردان خویش، به ویژه آنان که فضل و کمال بیشتری داشتند، بسیار احترام می گذاشت. آیت الله محمدحسن مرتضوی لنگرودی می گوید:

نائینی به شاگردان خود توجه داشت. هرکس را به مقدار علمی که داشت احترام می کرد. حتی در جلسه درس، عده ای از [شاگردان] خواص ایشان جایگاه مخصوص داشتند که کسی دیگر نمی توانست آنجا را اشغال کند. ایشان اساسا به طلاب و فضلای درس خوان احترام خاصی می گذاشت.(3)

1- مجله حوزه، ش 30، مصاحبه با آیت الله حسینی همدانی، ص 50.
2- مجله حوزه، ش 76 و 77، مصاحبه با فرزند آیت الله نائینی.
3- مجله حوزه، ش 55، ص 77.