زندگی و اندیشه های میرزامحمدحسین نائینی صفحه 73

ص:81

را در اختیار و بر بیان خود تسلط کامل داشت. زبان ایشان ترجمان دل بود و بیان ایشان پیرو گام هایی بود که به سوی بهشت برمی داشت.

میرزای نائینی فکرش از دنیا و مافیها و زرق و برق دنیا به دور بود. هوای نفس خود را کشته بود، برای اینکه نزد خدای خود زنده و پایدار و جاوید بماند.

ساعتی که وارد مجلس درس می شد و بر منبر تکیه می زد، نخست به [درگاه] پروردگار یکتا دعا و زاری می کرد. در حالی که خاشع و خاضع بود، از او کمک می طلبید. همچنین درس را با دعای خاص خود، بین خود و خدا، به پایان می رسانید. همیشه در ذکر خدا و یاد خدا بود. همچنین در وقتی که مرگ را تذکر می داد، تمام خوشی های زندگانی را به هیچ می شمرد. تمام توجه و نظر و تکیه او به حیات باقی بود و دار فانی را هیچ می شمرد. همچنین در محراب عبادت تمام توجهش به پروردگارش بود، نه دیگری. توجهی به هم نشین یا همدمی نداشت؛ تنها خدا بود و بس.

فقید سعید، نفس تزکیه شده ای داشت که آن، سبب داشتن همه کمال ها و برتری ها شده و او را به مرتبه اعلای فضل و دانش رسانیده بود».(1)

حضرت آیت الله العظمی فاضل لنکرانی

حضرت آیت الله العظمی فاضل لنکرانی(2)

«مرحوم آقای نائینی استاد الفقها و المجتهدین است و هر چه درباره تکریم و تجلیل ایشان عمل کنیم، شایسته است. مرحوم نائینی در زمان خود، از نظر