- دیباچه 1
- پیش گفتار 3
- اشاره 8
- منظومه منور 8
- فصل اول: خاندان، نشو و نما 8
- مرجع بیدار 9
- ستاره های خونین 11
- فصل رویش و شکوفایی 13
- فصل دوم: تحصیلات و تلاش های علمی و آموزشی 15
- اشاره 15
- شوق دانش اندوزی و تحصیلات 15
- هم فکری و تبادل علمی با شهید سید محمدباقر صدر 17
- بر ساحل رودخانه ای خروشان 20
- نمونه های همکاری و هم فکری 21
- حکیم دانشور 25
- آثار و تألیفات 27
- کوشش های فرهنگی، تبلیغی و آموزشی 30
- فصل سوم: مواضع سیاسی و مبارزه ها 32
- عالم سیاست مدار 32
- اشاره 32
- مشتاق انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی رحمه الله 34
- مقاومت ها و مجاهدت ها 36
- تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق 39
- فصل چهارم: اخلاق فردی و اجتماعی 41
- جویبار عاطفه در خانه 41
- اشاره 41
- فضیلت های اخلاقی 42
- شهادت 44
- اشاره 48
- فصل پنجم: گزیده ای از سخنان آیت الله حکیم 48
- نشانه های حضور تشیع در عراق 48
- ضرورت وحدت و انسجام قشرهای گوناگون 49
- ویژگی های امام خمینی رحمه الله 51
- افق های روشن 52
- انس مقدس 52
- منابعی برای مطالعه بیشتر 53
- فصل ششم: همراه با برنامه سازان 55
- اشاره 55
- موضوع ها و محورهای برنامه سازی 55
- پرسش های مسابقه ای 56
- پرسش های کارشناسی 57
- کتاب نامه 59
ص:30
حکیم دانشور
حکیم دانشور
آیت الله محمدباقر حکیم از همان دوران جوانی، جایگاه علمی والایی داشت و در مباحث کلامی و فلسفی، صاحب نظر بود. شخصیت علمی وی تحت تأثیر اندیشه ژرف و روحیه باصلابت استادش، شهید صدر قرار داشت و به دلیل تربیت در مکتب آن اسوه معرفت و استقامت، با شهامت و استواری خاصی اظهارنظر می کرد. شهید صدر در نامه ای، او را با عنوان «دست راست عزیزم که جانم فدایش باد» خطاب می کند و در برخی آثار خویش از وی به احترام یاد کرده است. همچنین از شاگردان برجسته آیت الله خویی، مرجع پرآوازه آن دوران و از معدود کسانی بود که قدرت طرح اشکال و نقد نظریه های فقهی استادش را داشت.
محتوای غنی حلقه های درس خارج و تفسیر قرآن آیت الله حکیم و جذب عده زیادی از طلبه های دانشور و فرهیخته، بیانگر استعداد سرشار و بنیه قوی علمی ایشان است. این شهید عالم، پنج شنبه ها و جمعه ها به بغداد می رفت و در دانشگاه اصول دین، فقه، اصول و علوم قرآنی تدریس می کرد. همچنین با همکاری سید مهدی حکیم، سید عبدالهادی حکیم، سید محمد بحرالعلوم و سید مرتضی عسکری در عراق به طرح مباحث فکری و عقیدتی پرداخت و در نجف هم حکمت و علوم قرآنی را آموزش می داد. در ضمن چندین مقاله در مجله های گوناگون نوشت.(1) در حوزه علمیه قم و تهران نیز در مراحل مقدمات، سطح و خارج، به تدریس و تربیت طلبه مشغول بود.(2) همچنین در
1- آینه پژوهش، سال چهارم، مهر و آبان 1382، ش 82، ص 138؛ نامه جامعه، ش 36 و 37، ص45.
2- روزنامه اطلاعات، 13/6/1382، ش 22863، ص 12.