- دیباچه 1
- پیش گفتار 3
- اشاره 8
- منظومه منور 8
- فصل اول: خاندان، نشو و نما 8
- مرجع بیدار 9
- ستاره های خونین 11
- فصل رویش و شکوفایی 13
- اشاره 15
- شوق دانش اندوزی و تحصیلات 15
- فصل دوم: تحصیلات و تلاش های علمی و آموزشی 15
- هم فکری و تبادل علمی با شهید سید محمدباقر صدر 17
- بر ساحل رودخانه ای خروشان 20
- نمونه های همکاری و هم فکری 21
- حکیم دانشور 25
- آثار و تألیفات 27
- کوشش های فرهنگی، تبلیغی و آموزشی 30
- عالم سیاست مدار 32
- اشاره 32
- فصل سوم: مواضع سیاسی و مبارزه ها 32
- مشتاق انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی رحمه الله 34
- مقاومت ها و مجاهدت ها 36
- تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق 39
- جویبار عاطفه در خانه 41
- فصل چهارم: اخلاق فردی و اجتماعی 41
- اشاره 41
- فضیلت های اخلاقی 42
- شهادت 44
- نشانه های حضور تشیع در عراق 48
- فصل پنجم: گزیده ای از سخنان آیت الله حکیم 48
- اشاره 48
- ضرورت وحدت و انسجام قشرهای گوناگون 49
- ویژگی های امام خمینی رحمه الله 51
- انس مقدس 52
- افق های روشن 52
- منابعی برای مطالعه بیشتر 53
- اشاره 55
- موضوع ها و محورهای برنامه سازی 55
- فصل ششم: همراه با برنامه سازان 55
- پرسش های مسابقه ای 56
- پرسش های کارشناسی 57
- کتاب نامه 59
ص:44
تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق
تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق
آیت الله سید محمدباقر حکیم به منظور گسترش مبارزه ها علیه تشکیلات حزب بعث و سامان دهی نیروهای خودی، در آذر سال 1361، با همکاری عده ای از هم رزمان شیعه خود، مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را پایه ریزی کرد و در سال 1363 به ریاست آن منصوب شد.(1)
این مجلس به عنوان یک نهاد و سازمان تشکیلاتی، تنها نماینده شیعیان عراق به شمار می رود. مجمع عمومی آن هفتاد نماینده دارد که در نشست خود، کمیته ای مرکب از یازده عضو را انتخاب می کند. تا پیش از سرنگونی رژیم صدام، مجلس اعلا فعالیت های خود را در عراق، با استفاده از هسته های سرّی که در داخل عراق انجام وظیفه می کردند، هماهنگ می ساخت. فعالیت این هسته ها در قالب گردآوری اطلاعات، کارهای تبلیغی و عملیات نظامی بود و در لندن، دمشق، ژنو و وین دفترهایی داشت. تا پیش از اردی بهشت سال 1382 که حکیم به عراق بازگشت، سران مجلس اعلا در ایران مستقر بودند و دفترشان در تهران بود. انتخاب ایران در واقع با هدف حفظ ارتباط با عراقی های مقیم ایران صورت گرفت. حکیم، شاخه نظامی مجلس اعلا را به نام «سپاه بدر» به وجود آورد که هسته های آن تا پیش از تهاجم امریکا به عراق، در مناطق «اهوار» جنوب عراق، عملیات هایی را علیه نظامیان حزب بعث انجام می دادند. سپاه بدر در ابتدا به عنوان دسته ای نظامی مطرح و به تدریج با افزایش تعداد نیروها، به یک گردان و سپس به یک لشکر تبدیل شد. افسران و سربازانی که از ارتش عراق گریخته بودند و آوارگانی که ناچار
1- پیام آستانه، 17/6/1382، ش 42.