- دیباچه 1
- پیش گفتار 3
- منظومه منور 8
- اشاره 8
- فصل اول: خاندان، نشو و نما 8
- مرجع بیدار 9
- ستاره های خونین 11
- فصل رویش و شکوفایی 13
- فصل دوم: تحصیلات و تلاش های علمی و آموزشی 15
- اشاره 15
- شوق دانش اندوزی و تحصیلات 15
- هم فکری و تبادل علمی با شهید سید محمدباقر صدر 17
- بر ساحل رودخانه ای خروشان 20
- نمونه های همکاری و هم فکری 21
- حکیم دانشور 25
- آثار و تألیفات 27
- کوشش های فرهنگی، تبلیغی و آموزشی 30
- فصل سوم: مواضع سیاسی و مبارزه ها 32
- عالم سیاست مدار 32
- اشاره 32
- مشتاق انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی رحمه الله 34
- مقاومت ها و مجاهدت ها 36
- تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق 39
- فصل چهارم: اخلاق فردی و اجتماعی 41
- جویبار عاطفه در خانه 41
- اشاره 41
- فضیلت های اخلاقی 42
- شهادت 44
- اشاره 48
- نشانه های حضور تشیع در عراق 48
- فصل پنجم: گزیده ای از سخنان آیت الله حکیم 48
- ضرورت وحدت و انسجام قشرهای گوناگون 49
- ویژگی های امام خمینی رحمه الله 51
- افق های روشن 52
- انس مقدس 52
- منابعی برای مطالعه بیشتر 53
- اشاره 55
- فصل ششم: همراه با برنامه سازان 55
- موضوع ها و محورهای برنامه سازی 55
- پرسش های مسابقه ای 56
- پرسش های کارشناسی 57
- کتاب نامه 59
ص:44
تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق
تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق
آیت الله سید محمدباقر حکیم به منظور گسترش مبارزه ها علیه تشکیلات حزب بعث و سامان دهی نیروهای خودی، در آذر سال 1361، با همکاری عده ای از هم رزمان شیعه خود، مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را پایه ریزی کرد و در سال 1363 به ریاست آن منصوب شد.(1)
این مجلس به عنوان یک نهاد و سازمان تشکیلاتی، تنها نماینده شیعیان عراق به شمار می رود. مجمع عمومی آن هفتاد نماینده دارد که در نشست خود، کمیته ای مرکب از یازده عضو را انتخاب می کند. تا پیش از سرنگونی رژیم صدام، مجلس اعلا فعالیت های خود را در عراق، با استفاده از هسته های سرّی که در داخل عراق انجام وظیفه می کردند، هماهنگ می ساخت. فعالیت این هسته ها در قالب گردآوری اطلاعات، کارهای تبلیغی و عملیات نظامی بود و در لندن، دمشق، ژنو و وین دفترهایی داشت. تا پیش از اردی بهشت سال 1382 که حکیم به عراق بازگشت، سران مجلس اعلا در ایران مستقر بودند و دفترشان در تهران بود. انتخاب ایران در واقع با هدف حفظ ارتباط با عراقی های مقیم ایران صورت گرفت. حکیم، شاخه نظامی مجلس اعلا را به نام «سپاه بدر» به وجود آورد که هسته های آن تا پیش از تهاجم امریکا به عراق، در مناطق «اهوار» جنوب عراق، عملیات هایی را علیه نظامیان حزب بعث انجام می دادند. سپاه بدر در ابتدا به عنوان دسته ای نظامی مطرح و به تدریج با افزایش تعداد نیروها، به یک گردان و سپس به یک لشکر تبدیل شد. افسران و سربازانی که از ارتش عراق گریخته بودند و آوارگانی که ناچار
1- پیام آستانه، 17/6/1382، ش 42.