- دیباچه 1
- پیش گفتار 3
- اشاره 8
- فصل اول: خاندان، نشو و نما 8
- منظومه منور 8
- مرجع بیدار 9
- ستاره های خونین 11
- فصل رویش و شکوفایی 13
- فصل دوم: تحصیلات و تلاش های علمی و آموزشی 15
- شوق دانش اندوزی و تحصیلات 15
- اشاره 15
- هم فکری و تبادل علمی با شهید سید محمدباقر صدر 17
- بر ساحل رودخانه ای خروشان 20
- نمونه های همکاری و هم فکری 21
- حکیم دانشور 25
- آثار و تألیفات 27
- کوشش های فرهنگی، تبلیغی و آموزشی 30
- عالم سیاست مدار 32
- فصل سوم: مواضع سیاسی و مبارزه ها 32
- اشاره 32
- مشتاق انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی رحمه الله 34
- مقاومت ها و مجاهدت ها 36
- تأسیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق 39
- فصل چهارم: اخلاق فردی و اجتماعی 41
- جویبار عاطفه در خانه 41
- اشاره 41
- فضیلت های اخلاقی 42
- شهادت 44
- اشاره 48
- نشانه های حضور تشیع در عراق 48
- فصل پنجم: گزیده ای از سخنان آیت الله حکیم 48
- ضرورت وحدت و انسجام قشرهای گوناگون 49
- ویژگی های امام خمینی رحمه الله 51
- افق های روشن 52
- انس مقدس 52
- منابعی برای مطالعه بیشتر 53
- فصل ششم: همراه با برنامه سازان 55
- اشاره 55
- موضوع ها و محورهای برنامه سازی 55
- پرسش های مسابقه ای 56
- پرسش های کارشناسی 57
- کتاب نامه 59
ص:13
فصل اول: خاندان، نشو و نما
اشاره
فصل اول: خاندان، نشو و نما
زیر فصل ها
منظومه منور
مرجع بیدار
ستاره های خونین
فصل رویش و شکوفایی
منظومه منور
منظومه منور
در قرن دهم هجری، امیر سید علی، پزشک مخصوص شاه عباس صفوی، همراه این فرمانروا برای زیارت بارگاه امیر مؤمنان، علی(ع) و دیگر امامان به عراق رفت. معنویت شهرهای زیارتی و مذهبی، چنان بر دل و ذهن این طبیب دربار اثر گذاشت که به درخواست شیعیان نجف برای اقامتش در جوار بارگاه علوی، بی درنگ پاسخ مثبت داد و تا واپسین لحظه های زندگی، خادم آستان و حکیم ساکنان حریم آن امام مظلوم گردید. بدین ترتیب، سید علی به «سید حکیم» شهرت یافت و این عنوان در خاندانش باقی ماند.
تبار سید حکیم رفته رفته در عراق ریشه دواند تا درخت تناوری شد که شاخه های خود را در این سرزمین پاک می گستراند. سال ها بعد، این شجره آسمانی به بار نشست و منظومه ای از عالمان و مشاهیر وارسته پدید آورد؛ ستارگانی درخشان که نور خاندان عترت و طهارت را بر شیفتگان هدایت و رستگاری بازتاباندند.(1) این دانشوران صالح، از سادات
1- نک: مصباح نجفی، ترجمه الامام الحکیم، نجف، صص 41 _ 43.