ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 134

ص:146

نماز دیگرگونه

نماز دیگرگونه

از نسل نور است و فرزند حماسه. رگ های پیشانی اش، تورّم «هیهات منّا الذّله» است و دستانش «و اللّه ان قطعتموا یمینی» را فریاد می زند. ابروانش شمشیر زن پیکار عقل و عشق است و چشمانش، تلاطم اقیانوسی که فرات به آن می انجامد. قامتش الله اکبر را فریاد می زند و چهره اش، قامتِ ماه شب چهارده را خم می کند. بنی هاشم، قمر خود می خواندش و بنی آدم، سحر خود.

مادرش ام البنین است؛ صاحب فرزندانی از آفتاب. در دامان شجاعت، می پرورانَدَش و درس هنگامه سازی اش می آموزد؛ آن گونه که در برابر خصم، چشمانش ذوالفقار باشد، دستانش گلوگاه معرکه را بفشارد و پاهایش گرد و خاک را برآشوباند.

رو به قبله ابروی حسین علیه السلام قامت می بندد هنگامه ای را که وضویش؛ خون، اذانش؛ یا اخا ادرک اخاک و سجاده اش؛ کربلاست. آن گاه در محرابِ حضور برادر، نمازی دیگرگونه بر پای می دارد.

او ساقی جامی است که ملایکه، حسرتْ نوشِ زلالِ آن اند و آسمانیان آرزو را به التماسش فرا می برند. او ساقی جامی است که عطش آبادِ تاریخ، چشم امید به آن دارد. کودکانِ روزگار، همیشه چشم به راه مشکِ اویند.

اکنون که میلادش به نیازمندی ما لبخند می زند، جانبازی راهش را آرزو می داریم.(1)