ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 20

ص:32

چون از دودمان هاشم، جد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود، او را ماه فرزندان هاشم می خواندند. او درخشندگی خود را از آفتاب کربلا، حسین علیه السلام گرفته بود .

2. باب الحوائج

2. باب الحوائج

عباس علیه السلام در دوران زندگانی امام مجتبی علیه السلام پیوسته در کنار آن حضرت به مددکاری مردم و برآوردن نیازهایشان می پرداخت. این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آن جا که هرگاه نیازمندی برای کمک خواستن نزد این دو امام همام می آمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور اجرای دستور امام خویش می شد. این مسأله سبب شد تا ایشان را باب الحوائج، برآورنده نیازها بخوانند.(1) البته به نظر می رسد این لقب بعدها در نتیجه توسل ها و کرامت های آن حضرت به ایشان داده شده است.

تا قهر علی بهر خوارج باشد

تا مهر علی سکّه رایج باشد

تا پرچم کربلاست هم رنگ شفق

عباسِ علی، باب حوائج باشد(2)

3. باب الحسین علیه السلام

شدت دلبستگی حضرت عباس علیه السلام به برادر بزرگ تر خود، امام حسین علیه السلام تا آن جا بود که همواره خود را خدمتگزار وی می دانست و برای اجرای فرمان های ایشان همیشه پیش قدم بود. این بدان دلیل بود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «اَنَا مدینه العلم و علی بابها فمن اراد مدینه فلیأتِ البابَ؛ من شهر دانش هستم و علی علیه السلام دروازه ورود به آن است. پس هرکس خواهان ورود به شهر دانش است،