شمشیر سرخ، ایده سبز: بررسی شخصیت و انقلاب خونین مختار ثقفی صفحه 297

ص:299

آن چنان که گویا گلّه های گوسفندان را به هر سوی می راند به سوی دشمن می تاخت و چنان با مهارت و قدرت مندی شمشیر می زد که با یک ضربت کار دشمن را تمام می کرد. سپاه پیاده و سواره ابراهیم نیز به پیش می تاختند و دشمن را به هر سوی پراکنده می ساختند، امّا هنوز هسته های مقاومت دشمن به کلی از بین نرفته بود و در بخش هایی از میدان جنگ سختی میان هر دو طرف ادامه داشت. عبیداللّه بن زیاد در آن روز با تمام قوت می جنگید و هر کسی را که در برابرش قرار می گرفت از بین می برد؛(1) زیرا می دانست که قلم تقدیر او در این جنگ رقم می خورد و آینده اش بستگی به آینده این نبرد دارد، اما وقتی هزیمت نیروهایش را دید، تدبیری اندیشید تا جنگ را از حالت تهاجمی به مقابله تن به تن درآورد، و این فرصتی شد تا ابراهیم نیز جناح چپ سپاه خود را که بر اثر شهادت علی بن مالک و فرزند وی قره و به شهادت رسیدن نیروهای خط مقدم آن سمت، ضربه دیده و آرایش نظامی اش به هم خورده بود، تجدید سازمان کند.

مقابله تن به تن

اشاره

مقابله تن به تن

زیر فصل ها

«احوص» در برابر «ابن ضبعان»

حصین بن نُمیر و جنایات او

«احوص» در برابر «ابن ضبعان»

«احوص» در برابر «ابن ضبعان»

در نبرد تن به تن رسم بر آن بود که نامدارترین رزم آورانِ هر دو سپاه به مقابله هم می پرداختند. این نبرد نیز سرنوشت جنگ را در بسیاری از مواقع با کشته شدن قهرمان طرف مقابل تغییر می داد و پیروزی را برای طرف غالب به ارمغان می آورد.

هر دو سپاه بار دیگر در برابر هم قرار گرفتند، تا شاهد زور آزمایی