دیباچه
استاد شهید مرتضی مطهری از شخصیت های بارز علمی و فرهنگی است که در زمینه های گوناگون، موفقیت های ارزنده ای به دست آورد. صفا، معنویت و عشق به قرآن و اهل بیت علیهم السلام، در سراسر وجودش موج می زد. وی از دور به منطق شبیه بود؛ از میانه راه به فلسفه و حکمت می مانست، ولی از نزدیک عین عرفان بود.
برای مثال، او که ظرافت های فلسفه هگل را با پتْک منطق، آن چنان سخت می کوبد، به منبر هم می رود و برای امام حسین علیه السلام روضه می خواند. در حالی که استادان دانشگاه و دانشجوها پای منبر او هستند، شروع می کند به خواندن روضه حضرت قاسم علیه السلام و بعد وسط روضه، چنین می خواند:
بر فرس تندرو هرکه تو را دید، گفت
برگ گل سرخ را باد کجا می برد؟
بعد هم شروع می کند زارزار گریه کردن!
توجه اصلی ایشان در همه امور به مبدأ بود. عشق به اهل بیت علیه السلام را همواره در دل داشت و به دور از هرگونه آرایش و پیرایش بود. روحی بزرگ و عالمانه داشت و در جای جای نوشته های خود، از مرام و مسلک