عالی همتان: کار و همت در سخن و سیره اندیشمندان و عارفان مسلمان صفحه 74

32. آیت الله حسن زاده آملی

استاد بزرگوار، علامه حسن زاده آملی می فرمود:

«آن زمان که در تهران بودم، به دلیل مشکلاتی، ماه ها در انباری کوچکی از پشت بام خانه ای، با زن و فرزندانم به اجاره نشسته بودم، اما در آن مدت حتی یک ساعت از درس هیئتم را تعطیل نکردم...».

در جای دیگر فرموده است:

«سیزده سال، هر روز بعد از نماز صبح، برای درس، خدمت علامه شعرانی می رسیدم. بعد از طلوع آفتاب هم کلاس دوم شروع می شد. عده ای می رفتند و عده ای دیگر می آمدند؛ اما من می نشستم و تا اذان ظهر، حدود هفت ساعت خدمتشان بودم و کسب معارف می کردم. ]با این حال[ باز دلم آرام نمی گرفت و همراه ایشان به مسجد می رفتم و نماز می خواندم و دوباره تا دم خانه با ایشان می آمدم تا شاید بتوانم در راه هم، کد و رمزی از ایشان بگیرم... برای اینکه مبادا از صبح تا ظهر نیازی به رفع حاجت پیدا کنم و ناچار شوم _ مثلاً _ به آقایم بگویم: «دست شویی منزل شما کجاست؟» در این سیزده سال نه شب، شام خوردم و نه صبح، صبحانه».(1)

33. آیت الله مظاهری

حضرت آیت الله مظاهری در قم، بین درس اخلاقش می فرمود: سابقاً قبل از اذان صبح بعضاً چند درس می گرفتیم و سپس تهجد، تلاوت قرآن، نماز صبح و بعد از نماز هم در بین الطلوعین دو مباحثه]داشتیم[؛ و صبحانه. بعد از آن نیز حضور در درس ها تا ظهر]بود[. بعدازظهر تا شب هم مشغول به کلاس]بودیم[، شب ها هم مطالعه می کردیم.

ایشان می فرمود: آن بودیم، این شدیم؛ این هستید، چه می شوید، خدا داند!»