حدیث خوبان: (حکایت های اخلاقی و کرامات مشاهیر تخت فولاد اصفهان) صفحه 286

1- 279. طباطبایی: خاطرات سید صادق طباطبایی ابرقویی، مخطوط، ص10.

2- 280. صفوی قمی: جرعه ای از کوثر، ص106.

3- 281. مرحوم حجازی سالها با مرحوم آخوند ملّا محمد کاشانی مأنوس بود و خاطرات زیادی از حالات و رفتار آن مرد بزرگ داشت. به نقل او: مرحوم آخوند افراد رابه صورت های برزخی شان مشاهده می کرد و از این رو به هنگام عبور از بازار عبای خود را به سر می انداخت و از میان آدم نمایانی که در اثر وجود صفات رذیله، صورت آدمی آنان مسخ شده بود به سرعت عبور می کرد. وی مدت هشت سال در حجره مرحوم آخوند ساکن بوده و آخوند با عنوان »نور چشم« او را خطاب می فرمود. و در دی ماه 1358ش. فوت و در صحن شمال شرقی تکیه سید العراقین مدفون شد)قاسمی: شرح مجموعه گل، ص 384).

جدم بود نه پدرم. گفتم: آیا شما هم خواب دیدید؟ گفتند: من همانطور که در بیداری می بینم در خواب هم می بینم، همین طور که ظاهر را می بینم باطن را هم می بینم. این مرد که دم در مدرسه است باطنش مثل میمون است.(1)

تاثیر سخن در حیوان

آقای مقدادی می نویسد:

مرحوم پدرم شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی فرمودند: در یک زمستان سخت که برف زیادی باریده بود، یک شب به حاجی(منظور حاج محمد صادق تخت فولادی است که از عرفای بزرگ و استاد مرحوم شیخ حسن علی نخودکی اصفهانی بوده است) عرض می کنند روباهی پای دیوار تکیه [ مادر شاهزاده ]ایستاده و از سرما می لرزید. می فرماید گوش او را بگیرید و این جا بیاورید می روند روباه را می آورند.

مرحوم حاجی خطاب به روباه می فرمایند: در این جا اتاقی هست که چند مرغ و خروس از ما در آنجاست تو هم می توانی شبها بیایی و در آن اتاق با آن حیوانات بمانی و صبح که شد دنبال کارت بروی! سپس به خدمتکارشان می فرمایند: روباه را ببرید در اتاق مرغها جای دهید. از آن پس، روباه هر شب می آمد و مستقیم به اتاق مرغها می رفت و تا صبح پهلوی آنها بود صبح که می شد از تکیه بیرون می رفت. بعد از مدتی یکی از مرغها را می خورد و صبح زود هم طبق معمول از تکیه خارج می گردد اما شب که برمی گردد دیگر داخل تکیه نمی شود و بیرون تکیه پای دیوار می خوابد. جریان را به حاجی عرض می کنند.

می فرمایند: بروید روباه را بیاورید. روباه را می آورند حاجی رو به او کرده