سادات حسینی در عصر مروانیان صفحه 30

دیگر گروه های مذهبی، اگر چه در تناقص و در صفوف مخالف با همدیگر بوده اند، همگی در مخالفت با خلافت گام بر می داشتند و هر کدام از این گروه ها خود را بر حق می دانستند. این گونه اختلافات باعث درگیری های خونین می شد. قیام های چون قیام زید، یحیی، مختار، ابن زبیر، خوارج و غیره بارها خلافت را مشغول به خود می ساخت.

یکی دیگر از عوامل سقوط مروانیان، فعالیت های سیاسی عباسیان بود که از اوایل قرن دوم هجری شروع شده بود. آن ها کسانی را برای تبلیغ به مراکز دور از دسترس خلافت همانند عراق و خراسان فرستادند تا مردم را به اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله دعوت کنند. این نوع فعالیت سیاسی تا سال 129 هجری ادامه داشت و در مدت 30 سال توانستند نیروهای بسیاری را از اهل خراسان با خود همراه کنند. فرماندهی آن ها را ابومسلم خراسانی به دست گرفت و با زیرکی خاصی که داشت، اعراب خراسان را به نزاع با همدیگر وا داشت و از تمامی فرصت های دیگر بهره برد و به کار نصر بن سیّار، عامل خلیفه در خراسان خاتمه داد. ابومسلم با همکاری ایرانیان حدود هشتاد ماه به جنگ با مروانیان پرداخت و سرانجام مروان را در بوصیر به سال 132 هجری از بین برد و عباسیان را سامان داد و ابوالعباس سفاح را به خلافت نشاند.(1)