سادات حسینی در عصر مروانیان صفحه 76

بن زید شخصی عالم و پرهیزگار بود. او در موقع شهادت پدرش دوازده سال بیشتر نداشت، به این سبب بیشتر فعّالیت های سیاسی و مبارزاتی اش در زمان عباسیان بود. او یکی از فرماندهان نفس زکیه بود و بر ضد منصور وارد جنگ شد.

عبداللّه بن علی بن حسین علیه السلام (عبداللّه باهر)

وی به سال 55 هجری در مدینه چشم به جهان گشود. مادرش فاطمه دختر حسن بن علی بن ابی طالب بود. پس عبداللّه و امام باقر علیه السلام از یک پدر و مادر بودند. در آن زمان به عبداللّه لقب باهر داده بودند، زیرا بسیار زیبا و خوش چهره بود و اگر در مجلسی حضور داشت حاضران مبهوت جمال و زیبایی او می شدند. به این سبب به او باهر یعنی (خیره کننده) لقب دادند. وی در سنین جوانی به فراگیری علم و دانش پرداخت. عبداللّه جزو شاگردان پدرش امام سجاد علیه السلام و امام باقر علیه السلام بود و از محضر آن دو بزرگوار کسب فیض کرد و خود به درجه استادی رسید. شیخ مفید او را کثیرالحدیث، فاضل و فقیهی دانسته است که مردم از محضرش أخذ حدیث می کردند و آثار اهل بیت را از او فرا می گرفتند.(1)

عبداللّه، تمامی عمرش را در عصر خلافت مروانیان سپری کرد و در این مدّت عهده دار صدقات املاک پیامبر اسلام و جدّش علی علیه السلام بود و مسؤولیت و سرپرستی اوقاف و صدقات آن ها را به عهده داشت.(2)