مهتاب اهل بیت علیها السلام: سیری در زندگی کریمه اهل بیت، حضرت معصومه علیها السلام صفحه 169

سیاه پوش توام

-1

چگونه در قدمت سر به خاک نگذارم

نماز آبی «نفسی فداک» نگذارم

تویی که آینه ات ترجمان حیرانی ست

سیاه پوش توام سال های طولانی است

اندوهی سرشار بر گونه هایم می دود. رنجی بزرگ، پنجه در جانم انداخته است.

گل دسته های حرم، تا آسمان قد کشیده اند.

چشم هایم سیاهی می روند. درد از تمام تنم آویخته است.

غم، غلیظ تر از پیش می وزد. کبوتران حرم، بال در بال آسمان، اندوهگین چرخ می زنند. دردِ فرو ریختن را در گریبان خویش حس می کنم؛ باید ببارم اندوه لبریزم را!

خورشید، قطره قطره بر گنبد فرو می ریزد. صدای دسته زنجیر زن، حوالی را پر کرده است.

باید اندوهم را بر تمام دریچه ها بنویسم! تا بی نهایت، خورشید بر جذبه نورانیت ایستاده است. هوای خاک، عطر تو را می دهد.