مهتاب اهل بیت علیها السلام: سیری در زندگی کریمه اهل بیت، حضرت معصومه علیها السلام صفحه 175

غروب یک ستاره

-1

از راه گل سرخ آمد و در حوالی بابونه های سر به زیر، روبه قبله دریا، بوریایی تنهایی خویش را گسترانید.

نه سفره دلش را در باد کسی گشوده یافت و نه صدای گریه اش خواب باغی را درهم شکست. آهسته تر از نسیم، در بستر آیینه، پهلو به پهلوی گریه می غلتید؛ شاید که خواب مسافر گم شده اش را ببیند! به خدا ما به او از گل نازک تر نگفتیم!

آن چنان شبنم اندوه را از چهره اش می زدودیم که نسیم، غبار را از بال پروانه. طوری اشک هایش را پاک می کردیم که عکس خورشید از جام نگاهش محو نشود.

تو بگو؛ تا کی می توانستیم به دلداری آن زخم بی التیام، از صبوری و انتظار سخن بگوییم؟

گمان می کنی تمام نرگس های دشت را در دامانش نریختیم به امید آنکه پرستوهای شادی گریخته از بهار خشکیده دلش باز گردند؟

چه قدر باید در گوشش ترنم پرواز دوباره سر می دادیم تا شاید پرنده امید در آشیان نیم سوخته نگاهش مسکن گزیند؟

به شقایق پرپر در نگاهش سوگند، در شهر ما هیچ کس با سنگ و تازیانه به استقبال آن ماه دخت دل پریشان نرفت!

مردمان این حوالی، به احترام دل تنگی میهمانشان، غصه های خویش را از یاد بردند و هزاران قاصدک را در هوای یاد تو به باد سپردند، تا پیغام