مهتاب اهل بیت علیها السلام: سیری در زندگی کریمه اهل بیت، حضرت معصومه علیها السلام صفحه 178

بوی بقیع می دهی

-1

سر از شانه های زمین برمی دارم. داغم آن قدر سنگین است که زمین با تمام کوه های صبورش سیل این داغ را تحمل نمی تواند کرد. بادها در خیابان ها بوی غم را مویه می کنند و ابرها - چشمان گریان آسمان - فراقت را می بارند. توس، چه قدر برایت گریست. چه قدر دست هایش را - دست های غریبش را - برای رسیدن به تو دراز کرد و گریست!

آه، خواهر امام غریب خراسان، سلاله پاکی و معصومیت! دیوارهای خاک و افلاک سیاه پوش داغ تواند.

ای ستاره نشسته بر بام این خاک تفتیده، ای وارث دردهای اهل بیت! کدام خاک تشنه، تاب آن دارد که تمام این همه درد و غربت را یک جا در خود نگاه دارد؟!

پا بر این خاک تفتیده گذاشتی و خاک، خاک شور این وادی، جوانه جوانه بهار شد؛ ولی دریغ، شوق این بهار را! خزان شانه های تو از راه رسید و خاک - مادر اشک های عالم - چنگ بر صورت کشید و مویه سر داد.

داغت برای شانه های قم سنگین بود. در و دیوار بر خویش فرو ریخت و آوار شد. بادها کوچه ها را دویدند و بوی تو را مویه کردند؛ تو را که خلاصه داغ های مدینه و بقیع و توس بودی. پنجره ها بی هیچ واسطه بوی مدینه را می شنیدند، بوی خاک غریبی بقیع را و بوی غریب توس را.

تو مدینه را به اینجا آورده ای؛ گویی ضریح تو ضریح گم شده مادر