مهتاب اهل بیت علیها السلام: سیری در زندگی کریمه اهل بیت، حضرت معصومه علیها السلام صفحه 180

نامت را می شنوم هر لحظه از زبان زایری دل شکسته که بلند می خواند: «السلام علیک یا بنت موسی بن جعفر».

نامت را می شنوم در همهمه دسته های عزادار که در غم بی پایانشان به حضورت آمده اند.

نامت را می شنوم در صدای بال های کبوتران حرم؛ آن گاه که بر بام ایوانت نشسته اند و غریبانه، سوگوارانت را نظاره می کنند.

نامت را از زبان زنجیرها و طبل ها و صداهای بغض آلود ماتم زدگان هجرتت شنیده ام.

چه نیکوست نام معصومت؛ آن گاه که از زبان دلدادگان و شیفتگان بارگاهت جاری می شود!

حرمت بوی بقیع می دهد

-1

همه می دانند که سکوت، سرد است و قلب، با اندوه تباه می شود، ولی سکوتی که نه تنها سرد نبود، بلکه در سایه اش پرندگان، آفتاب می گرفتند، سکوت تو بود ای بانوی مهربانی و کرامت؛

سکوتی که در فراق برادر قلبت را سرشار از اندوه ساخته بود.

آمده بودی از راهی دور و گرمای طاقت سوز و طولانی بیابان ها را به شوق دیدار پشت سرگذاشتی.

آمده بودی تا آفتاب هشتم امامت در سایه مهربانی خواهرانه ات