- مقدمه استاد انصاری بویراحمدی 1
- موقعیت جغرافیایی منطقه ماوراءالنهر و خوارزم 9
- اشاره 9
- پی آمد حمله مغولان 32
- اشاره 38
- مراحل زندگی خواجه نصیر 41
- اندیشه سیاسی خواجه نصیرالدین طوسی 46
- جایگاه علمی خواجه نصیرالدین طوسی 53
- تألیفات خواجه طوسی 57
- تأسیس رصدخانه مراغه 60
- مذهب خواجه نصیر 65
- اواخر عمر خواجه نصیر الدین و وفات او 66
- اشاره 68
- اسماعیلیان نخستین 68
- فاطمیان 73
- اسماعیلیه نزاری در دوره الموت 86
- وضعیت جغرافیایی و استراتژیکی الموت 92
- میراث اسماعیلیه ونقش آنها در توسعه تمدن و فرهنگ 111
- اشاره 115
- موقعیت جغرافیایی و وضع طبیعی قهستان 115
- وضعیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قهستان و پیوستن خواجه نصیرالدین به قلعه های قهستان 117
- تعامل علمی و مذهبی خواجه نصیر الدین با اسماعیلیان نزاری 130
- الف) کتاب ها (منابع و مأخذ) 158
- اشاره 158
- مأخذ 163
- ب) مقالات 165
- الف) آثار خواجه نصیر الدین طوسی 167
می پیوست.(1) همچنین راه جنوب غرب که از کرمان آغاز می شد و پس از عبور از قهستان به نیشابور و سایر شهرهای خراسان می پیوست.(2) و راه سوم راه مکران بود که از چابهار به سیستان و کرمان می رفت و شعبه ای از آن به هرات و قندهار می رفت و شاخه دیگر پس از عبور از قاین و ترشیز به نیشابور متصل می گشت و این راهها علاوه بر رونق تجاری قهستان و آبادانی این منبع درآمدی برای ساکنین مسیر و حکومت های محلی بود و تجار قهستانی در تجارت شرق ایران صاحب نقش بودند و بنا به گفته یاقوت حموی قهستان مدخل خراسان و خزانه کرمان بود.(3) اهمیت دردست داشتن خطوط مواصلاتی برای حکومت های محلی قهستان موجب شد که اسماعیلیان اکثر قلعه ها و آبادی هایی را که درکنار این خطوط قرار داشتند پایگاه قرار دهند و با استفاده از این دژها ضمن در دست گرفتن ارتباط بین شمال و جنوب و غرب و شرق قهستان از کاروانیان عوارض راهداری دریافت کنند و این راه یکی از منابع مهم درآمد مالی اسماعیلیان قهستان بود.
وضعیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قهستان و پیوستن خواجه نصیرالدین به قلعه های قهستان
با ورود اسلام و فتح نیشابور، قهستان به تصرف مسلمانان درآمد و عبدالله بن
1- ابن حوقل، ص 144-145.
2- احمد بن ابی یعقوب (ابن واضح یعقوبی)، البلدان، محمد ابراهیم آیتی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران 1356، ص57.
3- حموی، یاقوت، معجم البلدان، علی نقی منزوی، معاونت پژوهشی سازمان میراث فرهنگی، تهران 1380، ج4، ص301.