ام المومنین حضرت خدیجه سلام الله علیها صفحه 113

اجتماع کردند و آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: قریش به چیزی که من آن را بد بشمارم، دست نیافت تا این که ابوطالب از دنیا رفت.(1)

قریش بعد از مرگ ابوطالب بر آزار پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم زیاده روی کردند و خاک بر سر و صورت او ریختند و عده ای در هنگامی که نماز می خواند، شکمبه گوسفند بر سر او می افکندند.(2)

خدای متعال به ابوطالب بزرگ ترین پاداش را بدهد و خدمات او را مورد لطف خود قرار دهد. در هر حال، ابوطالب حامی و یاور اسلام در ایام محنت بود و این گفتار سفیهانه است که این مجاهد بزرگ کافر از دنیا رفت. این بهتان از ساخته های امویان و از افتراهای عباسیان، دشمنان خاندان علوی و سید آنان امام امیرالمؤمنین علیه السلام است.

به راستی، چگونه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بر مرگ کافر سخت محزون می شود و آن سالی که عمویش مرده است را «سال حزن» می نامد؟! چگونه برای او دل سوزی می کند و انواع احترام ها و تکریم را برای او در نظر می گیرد، در حالی که او کافر است؟! چگونه در خانه اش می خورد و می آشامد در حالی که حکم اسلام در نجاست کافر تصریح دارد؟!

به سوی بهشت برین

امراض پیاپی بر جسم ام المؤمنین خدیجه وارد شد. در روزهای آخر عمرش با فقر مواجه بود، چون او تمام ثروت کلانش را در خدمت اسلام به