- مقدمه 1
- نسب احمد بن موسی علیه السلام 10
- ملاحظاتی درباره پیدایش فرق شیعه در زمان امام موسی کاظم علیه السلام و مسأله امامت احمد بن موسی علیه السلام 15
- درنگی بر نقش احمد بن موسی و دیگر برادران امام رضا علیه السلام در قیام ابوالسرایا 21
- دلایل جانبداری از امامت احمد بن موسی علیه السلام 26
- پذیرش امامت احمد بن موسی الکاظم علیه السلام 29
- بیعت احمد بن موسی علیه السلام و مردم مدینه با علی بن موسی الرضا علیه السلام 31
- اوضاع سیاسی عصر مأمون 39
- ولایت عهدی امام رضا علیه السلام 41
- زمینه های قیام احمد بن موسی علیه السلام 45
- علت های قیام 48
- جغرافیای تاریخی قیام 54
- سرزمین پارس 58
- درنگ هایی درباره مسیر حرکت کاروان 63
- مبدأ حرکت کاروان 64
- مسیر حرکت کاروان 70
- آغاز قیام 74
- نیرنگ دشمن 78
- زندگی مخفیانه و شهادت احمد بن موسی علیه السلام 80
- اعقاب احمد بن موسی علیه السلام 81
- بقاع منسوب به فرزندان احمد بن موسی در بهبهان 87
- اشاره 92
- نظر منسوب به بیهقی 93
- بقعه منسوب به احمد بن موسی علیه السلام در اسفراین 98
- بررسی چند نظریه دیگر 104
- مدفن شاهزاده احمد بن موسی مشهور به شاهچراغ در لرستان 105
- مدفن امامزاده احمد بن موسی در گناباد 106
- مدفن امامزاده احمد در اسدآباد 114
- مزار امامزاده احمد بن موسی در ابرقو 118
- آرامگاه امامزاده احمد در آمل 119
- آرامگاه امامزاده احمد در آمل 119
- بقعه امامزاده احمد کیا سلطان در نور 120
- بقعه شاهزاده احمد در خاک فرج قم 121
- مرقد امامزاده احمد در قم 122
- اشاره 126
- قول اول 126
- قول دوم 127
- قول سوم 128
- بقعه احمد بن موسی مبرقع در کاشان 133
- مقبره معروف به احمد بن موسی مبرقع در قم 136
- آیا احمد بن موسی مبرقع به ایران هجرت کرده است؟ 137
- تأملاتی درباره موسی مبرقع و اولاد وی 138
- مدفن موسی مبرقع در قم 144
- نام و نسب مدفونان در بقعه چهل اختران قم 160
- قول چهارم 164
- تأمّلاتی درباره احمد بن موسی طاووس 166
- قول آخر 169
- اثبات مدفن احمد بن موسی کاظم علیه السلام در شیراز 175
- اشاره 181
- جنبه های افسانه ای در خبر آشکار شدن مرقد احمدبن موسی علیه السلام 183
- جنبه های افسانه ای در خبر آشکار شدن مرقد احمدبن موسی علیه السلام 183
- پیدایش قبر احمد بن موسی علیه السلام در زمان اتابکان 193
- آرامگاه احمد بن موسی علیه السلام در گذر تاریخ 197
- آرامگاه احمد بن موسی علیه السلام در گذر تاریخ 197
- ابراهیم بن موسی کاظم علیه السلام 213
- اتابکان فارس 216
- اسحاق بن موسی علیه السلام 219
- اسماعیل بن موسی علیه السلام 221
- امیر مقرب الدین مسعود بن بدر 224
- حسن بن موسی علیه السلام 226
- آشکار شدن مدفن حسین بن موسی علیه السلام 229
- حسین بن علی (صاحب فخ) 232
- حمزه بن موسی علیه السلام 234
- زید بن علی علیه السلام 236
- سری بن منصور (ابوالسرایا) 239
- سلیمان بن موسی علیه السلام 242
- شیخ ابوعبداللّه محمد بن خفیف 243
متداول بوده است.(1)
مسیر حرکت کاروان
اثبات مبدأ حرکت کاروان احمد بن موسی علیه السلام از بغداد و یا مدینه در تعیین محل شهادت و یا مدفن احمد بن موسی علیه السلام و یارانش نقش تعیین کننده ای ندارد اما این که احمد بن موسی علیه السلام از مبدأ حرکتِ خود به سمت خراسان، از فارس گذشته و در نبرد در شیراز به شهادت رسیده و کاروان دیگر به قافله سالاریِ حضرت معصومه علیهاالسلام از مبدأ حرکت خود به سمت خراسان در حوالی قم به شهادت رسیده است، دو موضوع صددرصد جداگانه به نظر می رسد که بیشتر مورّخان بر آن تأکید دارند.
با وجود این، یکسان تلقی کردن مسیر حرکت کاروان حضرت معصومه علیهاالسلام و کاروان احمد بن موسی علیه السلام باعث شده است که برخی از نسب شناسان نظیر «ابوالحسن علی زید بیهقی» معروف به «ابن فندق» (درگذشته به سال 566) در لباب الأنساب و ألقاب الأعقاب، خط سیر حرکت احمد بن موسی علیه السلام را بغداد، ری، قم و خراسان قلمداد کنند و به نظر می رسد کسانی نیز که همین مسیر را برای حرکت کاروان احمد بن موسی علیه السلامنقل کرده اند، متأثر از بیهقی بوده اند و یا به تبعیت از وی همین نظریه را مطرح ساخته اند.(2)
صاحب جامع الأنساب می نویسد: «و لمّا وصلوا إلی قمّ حاربهم عاملها من قبل
المأمون و استشهد منهم جماعه و دفنوا هناک و لمّا دخلوا الری حاربهم عسکره وقتلوا منهم ولمّا وصلوا إسفراین من ناحیه خراسان و..»..(3) یعنی: کاروان در مسیر راه
1- - روی هم رفته عبور کاروان از بغداد به عنوان مبدأ و یا مسیر حرکت غیر محتمل به نظر می رسد.
2- - بعنوان نمونه بنگرید به: محمد هاشم خراسانی، منتخب التواریخ، ص 552؛ محمد جواد نجفی، ستارگان درخشان، ج 9، ص 82؛ خزاعی، بحرالأنساب، ص 72 و مقایسه کنید با: مجلسی، بحار الأنوار، ج 11، ص 376؛ میرزا حسن فسایی، فارسنامه، ص 154؛ قزوینی، نزهه القلوب، ص 385.
3- - محمد علی روضاتی، جامع الأنساب، ص 79؛ سید محمد امین، اعیان الشیعه، ج 3 ، ص 192.