تاریخ علمای بلخ صفحه 104

399. عبدالوهاب بن ابی الحسن احمد بن محمّد بن اسحاق خیاط دهاسی

ابو نصر عبدالوهاب دهاسی بلخی، از فقهای برجسته بلخ به شمار می رفت. او روایاتش را از ابوبکر بن ابی صالح بغدادی، و ابو اسحاق ابراهیم بن احمد مستملی بلخی

و ابوالقاسم احمد بن محمّد بن محمّد بن عبد اللّه خلیلی نقل کرده است، نیز ابو محمّد

عبدالعزیز بن محمّد بن محمّد نخشبی حافظ و دیگران از او روایاتی را نقل کرده اند.

ابو نصر عبدالوهاب فقیه دهاسی از فقهای صاحب نام شافعی است. روش تحقیق او

در فقه و اصول همان روش ابن فورک بلخی بوده است. محدّثان روایاتی را که از طریق او نقل شده است صحیح می دانند. احتمال می رود که وی شغل دیوانی داشته سپس آن را رها کرده و به کسب علم و فضل روی آورده است. این مرد بزرگ در مسجدی که امامت آن را به عهده داشت حدیث تدریس می کرد و دانشمندان و علما از محضر او بهره می بردند(1).

400. عبدالوهّاب بن عبد ربّه بلخی

عبدالوهّاب بن عبد ربّه بلخی، از روات عصر خود به شمار می رفت. وی از شاگردان سفیان ثوری بود و روایاتش را از طریق وی نقل کرده است. عُبید اللّه بن حُمید به نقل از

امام بخاری می گوید که شعبی، دستوای و ابان از جمله شاگردان عبدالوهاب بلخی بودند، و از طریق وی روایاتی را نقل کرده اند. إبن حبّان، عبدالوهاب بلخی را در شمار

ثقات آورده است(2).