تاریخ علمای بلخ صفحه 195

499. عمر بن محمّد خرّم آبادی

امام صدر الدین ملک الکلام عمر بن محمّد خرّم آبادی (خرماآبادی) دانشمندی لطیفه گو بود. او در بلخ زندگی می کرد و علم وکمالش بر سایر صفاتش برتری داشت. عوفی می گوید: من در سمرقند به خدمت او رسیده ام(1).

500. عمر بن مدرک بلخی رازی

ابو حفص قاضی عمر بن مدرک بلخی رازی در بلخ به دنیا آمد. او تحصیلات خود را در زادگاهش به پایان رسانید. سپس برای کسب دانش بیشتر به شهرهای بخارا، سمرقند، نیشابور، ری، بغداد شام و حجاز سفر کرد. وی از محضر علما و محدّثان کسب فیض کرد و سرانجام در شهر بغداد ساکن شد و به تدریس علم حدیث پرداخت.

او روایاتش را از طریق مکی بن ابراهیم بلخی، عصام بن یوسف بلخی، عبد اللّه بن مسلمه قَعْنی، أبو سلمه تبوذکی، مسلم بن ابراهیم، ابو عمر حوضی، عمرو بن مرزوق،

سعید بن منصور، عمرو بن عون، احمد بن یونس و هیثم بن خارجه نقل می کرد، نیز محدّثانی مانند موسی بن هارون حافظ، محمّد بن محمّد باغندی، حَبَشُون بن موسی خلاّل، ابوذر قاسم بن داود کاتب، محمّد بن مخلد دوری بلخی، حمزه بن قاسم هاشمی و ابو علی صفار روایاتی را از طریق عمر بن مدرک بلخی نقل کرده اند، روایت زیر از جمله

آنهاست: عن عمر بن مدرک قال: حدثنا مکی بن ابراهیم البلخی، عن موسی بن عُبیده، عن زید الرقاشی، عن انس بن مالک عن النبی صلی الله علیه و آله قال: ما من مؤمن إلاّ و له فی السماء بابان، بابٌ یَخْرُجُ منه رزقُهُ، و بابٌ یَدْخُلُ فیه کلامُه و عَمَلُهُ، فإذا ماتَ فَقْدان و بَکِیا علیه، و تَلی هذهِ الآیه «فَمَا بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّمَاءُ وَ الاَْرْضُ وَ مَا کَانُوا مُنْظَرینَ»(2). ثُمّ ذکر انَّهم لَمْ