تاریخ علمای بلخ صفحه 197

ذهبی در ذیل تذکره الحفاظ می گوید: وی در علم تفسیر تبحّر داشت و متون را حفظ

می کرد، در علم رجال از چیره دستان عصر خود به شمار می رفت. همچنین او محدّثان را خوب می شناخت و مطالبی را که حفظ می کرد، هیچ گاه فراموش نمی نمود.

آثار به جا مانده از او بدین قرار است: الکافی و المقنع فی علوم الحدیث.

مؤلف الدرر الکامنه می گوید: او امر به معروف و نهی از منکر را دوست داشت و در مدرسه ناصریه تدریس می کرد. در چهل سالگی به محضر شرف الدین قاسم خطیب رسید و علم فقه را فرا گرفت زمانی که در مدرسه ناصریه بود برهان الدین ابن جماعه با

او از در مخالفت درآمد و او مجبور شد به مدرسه أتابکیه رود و به تدریس بپردازد. نیز او علم حدیث و حدیث شناسی را در خدمت علاءالدین حجّی آموخت(1).

این مرد عالم در ماه ذی الحجه سال 792 ه . وفات کرده است(2).

502. عمر بن میمون بن بَحْر بن سعد بن رماح بلخی

قاضی ابو علی عمر بن میمون بلخی از مفاخر علمای بلخ است. علما و بزرگان او را در علم تقوا ستوده اند. وی پس از شهادت متوکل بن عمران بلخی به منصب قضاوت شهر بلخ منصوب شد و مدت 20 سال به این کار اشتغال داشت. نقل می شود روزی عمر بن میمون در یکی از محله های شهر منکری را مشاهده کرد، ولی نتوانست آن منکر را دفع کند، پس، از همسایگان کمک خواست امّا کسی او را یاری نکرد، وی سوگند یاد کرد در شهری که مردم او را در دفع قبایح و منکرات یاری ندهند زندگی نکند، از این رو

بلخ را به قصد زیارت مکه معظمه ترک کرد و در جوار خانه حق اقامت گزید.

عمر بن میمون بلخی از زاهدترین افراد زمان خود بود. او مردی صالح و دانشمند بود طوری که همه روز به درس و مباحثه علمی اشتغال داشت. این عالم زاهد معظم با