تاریخ علمای بلخ صفحه 263

خالد بن یزید به اسناد وی از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل می کند: من تعلّم العلم و هو شابٌ کان بمنزلهِ وسْمِ فی حَجَرٍ، و مَنْ تعلَّمَهُ بَعدَ ما کبُرَ فهو بمنزلهِ کتاب عَلَی الماء. فرمود: فراگیری دانش، در جوانی مانند نقش بر روی سنگ است، آموختن دانش، در سنین کهنسالی نظیر نوشتن خط بر روی آب می باشد.

بعضی از محققان او را ثقه نمی دانند، لذا روایاتش را در شمار روایات ضعیف نقل کرده اند. بیش از این اطلاعاتی راجع به شرح حال وی به دست نیامده است(1).

557. محمّد بن ابراهیم بن رماح بلخی

ابوبکر محمّد بن ابراهیم بن عمر بن میمون رماح بلخی خراسانی، در بلخ پا به عرصه وجود نهاد. او تحصیلات خود را در زادگاهش به پایان رسانید و برای تکمیل آموخته هایش به مراکز علمی آن روز سفر کرد. پس از کسب فیض و گردآوری حدیث، خود به تدریس آن علم پرداخت.

او روایاتش را از طریق محدّثانی مانند، ابو نُعَیْم، عبد اللّه بن نافع صائغ، عصام بن

یوسف بلخی و دیگران نقل می کرد. راویانی مانند، عمر بن سهل دینوری و احمد بن شهاب عُکبرانی نیز از طریق او روایاتی را نقل کرده اند.

محمّد بن ابراهیم بلخی مدتی قضاوت شهر عُکبران را به عهده داشت، سپس المعتز باللّه حاکم عباسی او را به قضاوت شهر اصفهان منصوب کرد. ابن نجّاد گفته است: ابوبکر

محمّد بن ابراهیم بلخی در سال 324 ه . وفات کرد. ذهبی به نقل از مؤلف مشایخ بلخ

می گوید: من موفق نشدم شخصی را به نام محمّد بن ابراهیم بلخی پیدا کنم و احتمال

می رود که نام وی تحریف شده باشد(2).

ابوبکر محمّد بن ابراهیم بلخی، روایتی را به اسناد از عبد اللّه بن عباس و او از رسول

خدا صلی الله علیه و آله نقل می کند که آن حضرت فرمود: حریم خدا را حفظ کنید تا خداوند شما را از