تاریخ علمای بلخ صفحه 347

649. محمّد حسین بن محمّد معصوم بن بقا حسین خرمی سمنگانی

میرزا محمّد حسین خرمی در روستای خرم از توابع سمنگان دیده به جهان گشود. وی مدت کوتاهی به کابل رفت و دوباره به زادگاهش بازگشت. او در ادبیات و شعر اقتدار کامل داشت و دیوان مکمل را ترتیب داد که حاوی مطالب متنوع است. میرزا محمّد حسین در سال 1330ه . در زادگاه خود خرّم وفات کرد و در آن محل دفن شد.

میرزا محمّد حسین علاوه بر ذوق شاعری که داشت، از خطاطان و خوش نویسان عصر خود به شمار می رفت و خط نستعلیق را نیکو می نوشت. نیز از علم نجوم، جفر و رمل آگاهی داشت. ابیات ذیل از اوست(1):

یاد ایامی که در عالم بساطی داشتیم

با همه یاران همدم انبساطی داشتیم

انقلابات جهان را چشم عبرت بین کجاست

ورنه در عبرت سرا ما هم نشاطی داشتیم

گردش دوران گردون جمله را بر باد داد

منزل و مأوا به هر جایی رباطی داشتیم

چشم بگشای ای حسین و عبرت از عالم بگیر

دیده بودی پیش از این ما هم بساطی داشتیم

650. محمّد رضا بلخی

محمّد رضا بلخی از علمای سده دوازدهم هجری است. او تألیفات زیادی دارد؛ از جمله کتاب روضه الانشاء که در دو روضه نوشته شده است.