شیدای روح الله : سیری در زندگانی آیهالله حاج آقامجتبی حاج آخوند صفحه 38

شیخ آقا بزرگ تهرانی که مدتی همسایه ی مرحوم کربلایی بوده، از ایشان چنین یادمی کند:

سید احمد، درمراتب علم وعمل و سلوک وزهد و ورع و تقوی و معرفت بالله وخوف و خشیت از او، یگانه فرد زمان و اوحدی عصر خود بود، نمازهای خود را درمکان های خلوت به جای می آورد و از اقتدا کردن مردم به وی در نمازها خودداری می­نمود وبسیار گریه می کرد وکثیرالبکاء بود، به طوری که نمی توانست از گریه در نمازها خویشتن­داری نماید، به خصوص در نماز شب، ومن در مدت دو سال که به همسایگی او فائز و بهره مند شدم، دراین مدت از او چیزهایی را مشاهده نمودم که بیانش به طول می انجامد .(1)

درعظمت روحی ومقام عرفانی ایشان علامه محمد حسین تهرانی واقعه ای شنیدنی نقل می کند:

استاد ما آیه الله العظمی سید جمال الدین گلپایگانی شاگرد مرحوم حاج سیّد احمد بوده است. مرحوم آقا سید جمال الدین برای حقیرنقل کردند که من مدتی به مربی اخلاقی، آقای شیخ علی محمد نجف آبادی رجوع کردم واز او دستورمی­گرفتم. مدت ها ازاین موضوع گذشت و من درتحت تعلیم وتربیت او بودم. تا یک شب برحسب معمول به مسجد سهله آمدم برای عبادت، وعادت من این بود که به دستور استاد هروقت شب ها به مسجدسهله می­رفتم اولاً نماز مغرب وعشاء را به جای می آوردم وسپس اعمال وارده در مقامات مسجد را انجام می دادم وپس از آن دستمالی که درآن نان وچیزی بود به عنوان غذا باز می کردم ومقداری می خوردم، آن گاه قدری استراحت نموده و می خوابیدم، سپس چندین ساعت به اذان صبح مانده برمی خاستم و مشغول نماز ودعا وذکر وفکر می شدم ودرموقع اذان صبح نماز صبح را می­گذاردم وتا اول طلوع آفتاب به بقیه­ی وظائف واعمال خود ادامه می­دادم، آنگاه به نجف مراجعت می نمودم.