شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 197

ملی به ایشان نسبت داده می شد؛ اگر چه ایشان به من ... اول 42 که من از قم آمدم مشهد [و] پیغام آقای خمینی را برای ایشان آوردم... گفتند که من راضی نیستم که مرا به جبهه ملی نسبت بدهید... در کار سیاست و مبارزه... آدم تند و حاد و قاطعی نبود.»

مواضع آیت الله قمی

آقای سیدحسن قمی از خانواده ای مبارز و مشهور بود. پدر وی، آیت الله سیدحسین قمی، در مشهد همواره با سیاست های رضاخان و بعدها رضاشاه درگیر بود که اوج آن در حادثه خونین مسجد گوهرشاد رخ نمود. آقای قمی هر چند در مبارزه با دستگاه متعصب بود، با تندی برخورد می کرد، نترس و متهور بود، ملایمت در مشی سیاسی او راه نداشت، اما بینش سیاسی اش برای کسانی که خود اهل مطالعه و سواد و مبارزه بودند، اعم از دانشگاهی و غیردانشگاهی قابل قبول نبود. «مثلاً ایشان مشروطیت را قبول نداشت... معتقد بود که در مقابل قانون خدا، دکان قانون باز کردن است... هر کاری می کردیم که نشان بدهیم در چارچوب قوانین الهی قانون رانندگی هم مردم می خواهند که در قرآن نیست [و] باید یک جایی وضع بشود... به خرج ایشان نمی رفت... با مرحوم آخوند خراسانی که طرفدار مشروطه بود... بد بود. یک چنین عقاید و افکاری داشت. روشنفکر ها و قشر تحصیل کرده... جذب ایشان نمی شدند، اما ... عامه مردم به ایشان علاقه مند بودند... خود ایشان هم چون حاد و داغ بود، کانون مبارزه در خانه ایشان و در حول و حوش وجود ایشان گرمتر بود.»(1)

آقای خامنه ای با بیت هر دو عالم مطرح مشهد مرتبط بود. در بین دوستان و هم ردیفانش در مشهد تنها کسی بود که به هر دو بیت رفت و آمد می کرد. آقایان میلانی و قمی این رفتار او را با چشم تحسین می نگریستند. از آنجا که مقبول هر دو دستگاه روحانی بود، گاه کارهایی از او تقاضا می شد که دیگران از انجام آن ناتوان بودند. وجود این دو پایگاه موجب شده بود که روحانیان مشهد تلقی منفی ای از امر مبارزه نداشته باشند، چرا که همه آنان به نحوی با این پایگاه ها مرتبط بودند. البته کارگردانان و مصادر فعالیت های سیاسی افرادی محدود، بلکه انگشت شمار بودند، اما حداقل در 1343 کسی از جامعه روحانیت مشهد علیه آنچه که اینک نهضت امام خمینی نامیده می شود، بد نمی گفت، با این حال نهضت، مخالفان