شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 300

جیب های فقیر

روزگار با سختی سپری می شد. زمستان مشهد خودنمایی می کرد. تدریس سحرگاهی تمام شده بود و او در راه خانه بود. پیاده می رفت و بازمی گشت. مجبور بود. تردد سواره هزینه داشت. بیست وپنج دقیقه طول می کشید تا به خانه برسد. در میانه راه یادش آمد که خبری از ناهار نیست. کف دست آشپزخانه چیزی برای کندن نداشت. صاحبان دکان های اطراف این خانه نواجاره هنوز ناآشنا بودند. نمی توانست نسیه بگیرد. نخواست دست خالی پا به منزل بگذارد. «اگر می خواستم همین طور خانه بروم، زنم می پرسید پس کو گوشت و نان و سبزی؟»

مانده بود چه کند. کسی از عسرت او خبر نداشت. خودش این خبر را درز می گرفت. نمی گذاشت پخش شود؛ حتی پیش پدر. او پسر یکی از معروف ترین پیشنمازهای مشهد بود. خوش می پوشید. آراسته بود. در مقایسه با دیگر هم ردیفان، ظاهری خوش نما داشت. «به هر حال من لباسهایم همیشه مرتب بود و منظم. عینک زده و شق و رق. اصلاً هیچ کس باور نمی کرد با این قیافه پول توی این جیبها نیست... یحسبهم الجاهل اغنیاء من التعفف [بقره/273].»

مَحْرَم او در چنین گره گاه هایی غلامرضا قدسی بود؛ دوست هم ذوق دیرپایش که در کارخانه نخ ریسی کار می کرد. تصمیم گرفت و راه به طرف کارخانه کج کرد. دور بود. اگر می خواست با تاکسی برود، باید پنج ریال می پرداخت، نداشت. «راه طولانی بود و من هم به شدت سردم بود. کفشهایم هم خراب بود و این راه را نمی توانستم از توی خیابان تهران که منزل ما بود تا کارخانه نخ ریسی پیاده بروم. ... متحیر بودم. دیدم دارم پیاده می روم طرف کارخانه نخ ریسی. بی توجه؛ و از توی آب که وسط خیابان جمع شده بود می روم. لباس هایم و عبایم تمام گلی بود. وضع بسیار بدی داشتم. تصادفاً ... فولکس واگنی مثل یک فرشته نجات رسید و گفت: آقا کجا می روی؟ دیده بود من همین طور گیج و ویج دارم راه می روم، گفت که... شما را برسانم. گفتم: کارخانه نخ ریسی. مرا سوار کرد.»(1)

وقتی از کارخانه بازمی گشت 200 تومان در جیب داشت. آن روز با دست پر به خانه رفت. ورق تنگ دستی آقای خامنه ای از سال 1347 به بعد برنگشت؛ زندگی او زیرورو نشد، اما از شمار تنگناهای پیشین کاسته شد. با این که در مناسبت ها، به ویژه ماه های محرم،