شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 303

قرائت شیخ مصطفی اسماعیل در تهران نیز رواج یافت و صدای عبدالباسط را از تنهایی درآورد.

تلاش برای گرفتن گذرنامه

آقای خامنه ای، محرم 1388 (1347ش) را در تهران بود. احتمالاً همسر و مصطفای دوساله اش نیز با او بودند. گشت های امنیتی مأموران انتظامی مشهد می گفت که برای تبلیغ از مشهد راهی پایتخت شده است، اما ردّی از سخنرانی های او در گزارش های ساواک نیست. نیمه دوم فروردین بود که به اداره گذرنامه رفت تا برای خود و خانواده اش گذرنامه بگیرد. او هنگام پر کردن برگه مشخصات، در برابر «کشور مقصد» نوشت: عراق؛ و «منظور از مسافرت» را زیارت یاد کرد. آن چه مسلم است نه گنجی پیدا شده بود و نه اتفاق فوق العاده ای در وضع مالی او رخ داده بود که بخواهد بخشی از آن را صرف زیارت عتبات عالیات کند. در مؤونه یومیه خود معطل بود. پاسخ هر چه باشد، اداره گذرنامه درخواست او را به ساواک فرستاد و برای صدور گذرنامه از آن سازمان استعلام کرد. پاسخ داده شده بسیار طبیعی بود: «مشارالیه... از هر فرصتی برای تحریک مردم استفاده می نماید و پای بند به هیچ اصول و همچنین تعهدات خود نمی باشد. در صورت تصویب با عزیمت وی به عراق مخالفت شود.» و شد.(1)

آزمونی برای فعالیت های تشکیلاتی

روش آقای خامنه ای در ادامه راهی که انتخاب کرده بود، بی آنکه در محتوا دچار تبدیل شود، در قالب تا حدودی تغییر کرد. به نظر می رسد او می خواست محور حرکت فردی را به افراد، گروه ها و اجتماعات دیگر منتقل کند. فرار از دست مأموران، زندگی پنهانی، دوری از زادگاه، سخنرانی های آتشین و پرتاب نیزه های سخن به سینه حکومت بی فایده نبود؛ خودش را قانع می کرد، اما نتایج آن در میان اجتماعات و طبقات گوناگون چه اندازه بود؟ خواسته یا ناخواسته به کارهایی روی آورد که نتیجه آن تغییر در مبانی فکری مردم، گسترش آگاهی اجتماعی، تعمیم معارف دین و در آخر ارتقاء درک فرهنگی و سیاسی