شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 49

قاری مدرسه

تدین که متوجه شده بود سیدعلی صدای خوبی دارد، او را برای خواندن قرآنِ سرِ صف انتخاب کرد. سیدعلی قرآن خوان مدرسه بود. حتماً قرائت قرآن او آوازه ای، هر چند محدود، پیدا کرده بود که وقتی آیت الله سیدابوالقاسم کاشانی به مشهد آمد، در مراسم استقبال از او قرآن خوان بود. و یا آیت الله سیدنورالدین حسینی شیرازی که به زیارت آستان رضوی آمد، سیدعلی نُه ساله در مراسم استقبال او در خواجه اباصلت نیز آیه هایی از قرآن تلاوت کرد.(1) و یا زمانی که آقای قمی برای بازدید از مدرسه به آنجا آمد، قرآن خوان مراسم، او بود. «آن کسی که از لحاظ مالی مدرسه ما را اداره می کرد یکی از مریدان ایشان بود... مرحوم مختارزاده... یک جایزه ای هم به من دادند. بهترین جایزه آن روز را به من دادند. یک کتاب تعلیمات قرآن بود... مال مرحوم سیدحسام الدین فال اسیری شیرازی.»(2)

دوستی با قرآن

آغاز انس سیدعلی با قرآن از همین زمان بود. پدرش برای آشنایی بیشتر پسرانش با قرآن و یادگیری تجوید، از حاج رمضان بنکدار خواست آنان را آموزش دهد. حاج رمضان از قاریان قرآن مشهد بود و از راه بزازی و بنکداری امرار معاش می کرد. روز جمعه ای بود که حاج رمضان به خانه آیت الله خامنه ای آمد و سیدمحمد و سیدعلی را که هر دو لباس روحانی به سر و تن داشتند به «دوره قرآن» برد. حاج رمضان به این دو کودک سید احترام می گذاشت. آنها را پیش می انداخت و خود پشت سرشان قدم برمی داشت و در محل آموزش، بالای مجلس می نشاندشان. پس از چند ماه شاگردی، حاج رمضان گفت که ترقی کرده اید و دیگر من نمی توانم به یادگیری بیشتر شما کمک کنم. استاد بعدی ملاعباس، بزرگترین استاد قرائت قرآن مشهد، شاگرد سیدمحمد عرب زعفرانی، مؤسس علم قرائت در مشهد بود. ملاعباس، شال خراسانی سفیدرنگی به سر می بست، عبا به دوش می انداخت و ریش بلندی داشت. چهره ای شبیه افغانها داشت. جلسه قرآن او در یکی از اتاق های بالای صحن کهنه برپا می شد، مگر ماه های رمضان