شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 503

نهج عمل شود، «طلابی که سئوال می نمایند به آنها پاسخ داده شود که در مدارس بمانند و زیر بار اوقاف و برنامه های او نروند.»(1)

آوازه آقای خامنه ای در این زمان، چه از نظر برپایی جلسات تفسیر و چه از لحاظ شخصیتی، به اندازه ای بود که مسجد امام حسن، این معبد کوچک دورافتاده از مرکز شهر را بر سر زبان ها بیندازد، و گنجایش خواستاران کلام او را نداشته باشد. «با شروع نماز جماعت در آن مسجد کوچک که به تعبیر حدیث شریف همچون مفحص قطاه (آشیانه مرغ سنگ خوار) بود، طلاب و کسبه به آن روی آوردند، به طوری که دیگر جایی نبود و متولیان مسجد مجبور شدند آن را توسعه داده، به حدی که وسعت آن از مسجد کرامت هم بیشتر شد. من به خاطر حساسیت زدایی و یا لااقل کم کردن آن، فقط شب های شنبه در آنجا نماز می خواندم و درس هایی از نهج البلاغه ایراد می کردم که جمع زیادی در آنها شرکت می کردند.»(2)

توسعه مسجد امام حسن

جایی برای تازه واردان نبود. هنگام سخنرانی، شماری از مردم در خیابان می ایستادند. مسجد، برای نماز، به ویژه شب های شنبه، یک ساعت به غروب پر می شد. گویی می خواستند قضای نشنیدن سخنان او را در طول هفته، یک شبه به جا آورند. پیش از این، یک شب، در میان سخنرانی اش از ضرورت توسعه مسجد امام حسن گفته بود. گفته بود که اگر زمین پشتی خریداری و به مسجد اضافه شود، شاید بتواند پاسخی به استقبال مردم باشد. آنها که باید گامی برمی داشتند و دستی به جیب می بردند پذیرفته بودند. به زودی با چاپ قبض هایی که میان کسبه اطراف مسجد پخش شده بود، جمع آوری پول آغاز گردیده بود. آقای خامنه ای تأکید کرده بود، ریالی از بابت سهم امام برای این کار نخواهد پذیرفت. آن چه می گرفت به عنوان تبرّع بود، نه چیز دیگر. رفته رفته قبض ها به فروش رفت. حدود هفتاد هزار تومان پول جمع شد. آقای خامنه ای آن را در اختیار حاج علی طوسی معتمد خوشنام محل گذاشت. خرید زمین و ساخت آن شروع شد. وقتی در دی ماه 1353 برای دستگیری اش آمدند، سقف آن زده شده بود و بخش های مهم به پایان رسیده بود.