شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 552

مشهد، به کمک سیل زدگان شتافته باشند. آقای خامنه ای پس از شنیدن خبر، خود را به قوچان رساند و در عملیات نجات و امداد آسیب دیدگان شرکت کرد. فعالیت های او بر مسئولان منطقه گران آمد و از او خواستند هر چه زودتر آن چه با خود برای کمک به سیل زدگان آورده بر زمین بگذارد و شهر را ترک کند. به مدرسه علمیه شهر رفت که شیخ ذبیح الله قوچانی (1372ش-1289ش)، از علمای بزرگ خراسان، آن جا بود. «وی در اتاقی نشسته و جمعی از علمای دینی و تعدادی از مردم گرداگرد وی حلقه زده بودند. با اندوه و تأثر به ایشان گفتم که به من دستور داده اند این شهر را ترک کنم و مراتب نگرانی و نارضایتی خود را از این تصمیم ظالمانه به سمع ایشان رساندم.»

تقریباً همه آنانی که در آن اتاق حاضر بودند از شنیدن این خبر در هم شدند. اما یک روحانی، یکی از آن دو آخوندی که پس از آزادی زندان سال 1349ش در حرم امام رضا(ع) به او پشت کرده بودند، وقتی همدلی حاضران را دید، صلا در داد که «اینها برای نجات و امداد نیامده اند؛ اینها خرابکار و مفسدند.»(1)

آقای خامنه ای با این یاد تلخ به مشهد بازگشت.

از جزئیات فعالیت های او در قوچان اطلاعی در دست نیست؛ الا این که ساواک آن شهر سال بعد ضمن گزارشی نوشت که «خامنه ای از سوی خمینی وسیله حاج محمدعلی صفاران... به بعضی از سیل زدگان... وام داده است.»(2)

تجمع دوستان هم فکر

مشهد، در تابستان این سال (1355ش)، مجمع دوستان هم فکر آقای خامنه ای بود؛ حتی آشنایان نجفی و لبنانی نیز در مشهد حاضر بودند. در گفت وگویی که با محمدجواد حجتی کرمانی، محمدعلی موحدی کرمانی و مهدی ربانی املشی داشت، هنگام تحلیل مسائل روز، بار دیگر لزوم تدوین منشور اسلامی را مطرح کرد و ضرورت نگارش موضوعاتی چون آفرینش و زندگی را از دیدگاه معارف اسلامی توضیح داد. وی گفت که همدلی لازم در عرصه متفکران دین باور دیده نمی شود، کوشندگان صحنه سیاست پراکنده اند، و جوانان سرگردان. حاضران، با تأیید اظهارات او، پذیرفتند که هر چه زودتر سازمانی کوچک و فعال