شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 630

یا سایر جاها اعتصاب کردند و رفتند آن جا نشستند و گفتند تا این بساط از بین نرود ما از این جا پا نمی شویم، این حرف غیرمنطقی است؟» سمت و سوی سخن امام با مدعای جیمی کارتر، رئیس جمهور آمریکا درباره حقوق بشر بود. «شما حرف تان این است که این همه کشتار که می شود صحبت نکنید... اگر الآن که در مشهد و در سایر جاها اعتصاب کردند و ... در یکی از بیمارستان ها تحصن کردند... خوب این قوای شماست [که می کشد] ... می گویید که نخیر، شما بروید همه سر جای خودتان بنشینید و تماشا کنید؟»(1)

پس از این اظهارات، امام در پیامی که روز ششم دی به ملت ایران داد و در آن شش توصیه کرد، در بند اول پس از تشکر از اهالی خراسان، علما و پزشکان و دیگر گروه های این استان نوشت که «پشتیبانی خود را از این اعتصاب شریف اعلام می نمایم و اعمال وحشیانه دولت نظامی غیرقانونی و حکومت نظامی غاصب را محکوم می نمایم.»(2)

توطئه رویارویی مردم با نظامیان

آقای خامنه ای تمام آن سیزده روز تحصن را در بیمارستان بسر برد، مگر یک بار، که برای نجات جان یک نظامی، بیمارستان را ترک کرد. «من وقتی رخدادهای انقلاب فرانسه و روسیه را با قتل عام های هولناک آنها مطالعه می کنم، برتری اسلام را در قبولاندن نظم به انقلابیون، آن هم در برابر کسانی که روی شان اسلحه کشیده بودند و از کشتن پروایی نداشتند، می ستایم.»

این موضوع به تأکید چند باره امام خمینی در عدم تعرض به ارتش بازمی گشت. او با وجود وابسته بودن به اجتماع روحانیان که بیشتر عمرشان را در حوزه های درس می گذرانند و نیز حدود چهارده سال دوری از وطن، بسان جامعه شناسی حرفه ای که تمامی لایه ها و طبقات جامعه را مطالعه کرده، می شناسد، موضع گیری می کرد. اگر گفته شود شناخت یک مرجع تقلید از کدام یک از گروه های اجتماعی بیشتر است، باید به ترتیب روحانیان، بازاریان، کارگران، دانشجویان و کارمندان را یاد کرد. نظامیان قطعاً در این رتبه بندی در مراحل آخر قرار می گیرند. حال، دستگاه حکومتی، نظامیان را در برابر مردم قرار داده بود و در نیمه دوم سال 1357 کمتر روزی بود که شهروندی با گلوله آنان زخم برندارد و یا